1116
aantoe zijn geweest. Doch al spoedig werd gesproken over „den overwinnaar
van München", als hoedanig zelfs de Poolsche minister Beek werd genoemd.
Daarmede zette de reactie in behalve in Duitschland en Italië brak overal
critiek los, waarbij de vraag werd gesteld, of de vrede niet te duur was
gekocht en zij, die door hun positie volkomen gerechtvaardigd zouden zijn
geweest, ook in de crisis-dagen van hun meening te doen blijken, doch toen
zwegen, den boventoon voerden. Uittreding van Engelsche ministers en
meeningsverschillen in het Fransche kabinet waren daarvan het gevolg, doch
deze moeilijkheden werden snel overwonnen zoowel het Engelsche als het
Fransche volk keurde bij monde van zijn vertegenwoordiging het optreden
van zijn minister-president goed
Dit neemt niet weg, dat het in den loop van October door verschillende
gebeurtenissen duidelijk is geworden, dat München wel uitstel doch geen
afstel heeft gebracht van verdere conflicten. Engeland en Amerika gaan voort
met hun herbewapening, versnellen deze zelfs Hitier wantrouwt dit en gaf
onomwonden van zijn misnoegen blijk. Roosevelt reageerde met een rede,
waarin wel niets of niemand met name werd aangeduid, doch waarvan de
strekking maar al te duidelijk was het in Amerika in gang zijnde spionnage-
proces is voorts verre van geschikt voor verbetering van de toch al niet zoo
vriendschappelijke Amerikaansch-Duitsche betrekkingen. Anderzijds ontkende
men in Amerika een samengaan met Engeland. Frankrijk stak Italië de
hand toe door de verovering van Abessynië te erkennen door wederaanstel
ling van een gezant te Rome, waarop echter niet met dat enthusiasme werd
gereageerd, dat men er van schijnt te hebben verwacht. Ook Engeland koes
tert het voornemen, het Italiaansche imperium te erkennen de weg daartoe
is gebaand doordat Mussolini in de dagen van de Sudetenduitsche crisis
ÏO.ÖOO vrijwilligers terugriep, hetgeen de Spaansche Regeering beantwoordde
met ontbinding van haar internationale brigade.
De overeenkomst van München beteekende nog geenszins het einde van
de verwikkelingen in Midden-Europa. Weliswaar liep de uitvoering van de
overeenkomst zeer vlot van stapel en hadden, dank zij de aan beide zijden
betoonde zelfbeheersching, geen noemenswaardige incidenten plaats wel
zag Hitier af van de overeengekomen volksstemmingen hetgeen voor
Tsjecho-Slowakije een niet onaanzienlijke winst beduidde doch daarmede
was nog niet het einde gekomen aan de beproevingen van de republiek
Polen en Hongarije eischten alleen en in vereeniging belangrijke gebieds-
deelen voor zich op, waarbij Warschau zich niet ontzag, ook Roemenië een
aandeel in den buit aan te bieden. Doch hier werd de huid van den beer
verdeeld, voordat hij was geschoten. Nadat de door zijn Russische sympa
thieën door de Duitschers zoo gehate president Benesj was heengegaan en
daarmede het groote struikelblok voor het ontstaan van een goede verstand
houding was verdwenen, viel onder den drang van de gewelddadige bezetting
van het door de Polen opgeëischte gebied en naar alle waarschijnlijkheid
mede onder den invloed van het gematigde Duitsche optreden, een merkbare
toenadering waar te nemen tusschen Praag en Berlijn. Verwondering behoeft
dit niet te baren aangezien hiermede de belangen van beide partijen zijn
gediend Tsjecho-Slowakije, door zijn vroegere bondgenooten en vermeende
bondgenooten in den steek gelaten, verzekert zich op deze Wijze van mach
tigen steun, terwijl Duitschland een stap verder doet ter verkrijging van
het overwicht in Midden-Europa. En zulk een steun behoeft Praag zeer zeker,
gelet op de verlangens van Hongarije, welke de grens overschrijden van het
geen redelijk is te noemen en verre uitgaan boven hetgeen op ethnografische
gronden kan worden geëischt. De eerlijkheid gebiedt evenwel, hieraan toe
te voegen, dat de noodzakelijkheid van herstel van de oude geografische
grenzen, hetgeen een volledige inlijving van Karpatho-Rusland zou beduiden,
niet zijn uitgegaan van Boedapest doch van Warschau, op grond van de wel
zeer aanvechtbare reden, dat Polen en Hongarije weer als van ouds aan
elkaar dienen te grenzen. Als werkelijke reden van dezen eisch mag men de
Poolsche vrees zien, dat Duitschland zich over het gebied van den toekom-
