226
unwirksam. Sie halt es aber für möglich, die Anwendung bestimmter
Waffen international als völkerrechtwidrig zu verbannen und die
Nationen, die sich solcher Waffen dennoch bedienen, als ausserhalb
der Menschheit und ihrer Rechte und Gesetze stehend zu verfemen.
Sie glaubt auch hier, dass ein schrittweises Vorgehen am ehesten
zu Erfolg führen kann, also Verbot des Abwerfens von Gas-, Brand-
und Sprengbomben ausserhalb einer wirklichen Kampfzone. Diese
Beschrankung kann bis zur vollstandigen internationalen Verfemung
des Bombenabwurfes überhaupt fortgesetzt werden".
Voorts deed de Duitsche regeering in een op 1 April 1936 aan
de Britsche regeering gericht memorandum het practische voorstel:
1. Verbot des Abwurfes von Gas-, Gift- und Brandbomben.
2. Verbot des Abwurfes von Bomben jeglicher Art auf offene Ort-
schaften, die sich ausserhalb der mittleren schweren Artillerie der
kampfenden Fronten befinden,
(cursiveering van ons), waaraan de mededeeling was vastgeknoopt
„Die deutsche Regierung erklart sich schon jetzt bereit, jeder
solchen Regelung, soweit sie international gültig wird, beizutreten".
Ook van andere, niet-officieele, zijden zijn meermalen pogingen
gedaan, te geraken tot internationale overeenkomsten ter beperking
van het luchtbombardement het zijn vooral de Belgische kolonel
mgd. Voncken en prof. Lapradelle die zich met dit vraagstuk
bezighouden en hun ideeën propageeren op de periodiek gehouden
„Congrès Internationaux de Médecine et de Pharmacie Militaires".
Van hen ging het denkbeeld uit tot instelling van neutrale zones
voor gewonde en zieke militairen (villes sanitaires) en de burger
bevolking (villes de sécurité), welke zones niet zouden mogen
worden gebombardeerd een uitbreiding derhalve van art. 26
van de ontwerp-regels betreffende den luchtoorlog, hetwelk slechts
de mogelijkheid opent, „geschiedkundige gedenkteekenen van
groote historische waarde" van luchtbombardementen te vrij
waren.
N.a.v. een in 1933 te Madrid op het Vlle Congrès International
de médecine et de pharmacie militaires genomen besluit en op
uitnoodiging van den vorst van Monaco verzamelde zich in 1934
te zijnen paleize een medisch-juridische commissie die het voorstel
nader uitwerkte en een ontwerp-verdrag opstelde. Het Interna
tionaal Roode Kruis Comité nam dit ontwerp over en liet het in
October 1937 te Genève omwerken door een „Commission des
experts". Deze commissie bepaalde zich tot een ontwerp-verdrag
inzake „villes sanitaires" aangezien „il semble bien qu'il soit pré-
férable de s'en tenir pour l'instant a un project modeste"
b Zie het „Rapport du Comité International de la Croix-Rouge sur le
project d'une convention relative a la création de villes et localités sani
taires", o.m. verschenen in de Revue international de la Croix-Rouge van
Augustus 1938.
