Na tsuer zal ik ontfanghen
Van Godt, mijn Heer, dat soet,
Daerna soo doet verlanghen
Mijn Vorstelijck ghemoet
Dat is, dat ick mach sterven
Met eeren in het veldt,
Een eewich rijck verwerven,
Als een ghetrouwe helt.
Niet doet my meer erbarmen
In mijnen wederspoet,
Dan dat men siet verarmen
Des Conincks landen goet,
Dat U de Spaengiaerts crencken,
O, edel Neer landt soet
Als ick daeraen gedencke,
Mijn edel hert dat bloet.
Als een Prins opgheseten
Met mij nes heyres cracht,
Van den tyran vermeten
Heb ick den slach verwacht,
Die, by Maestricht begraven,
Bevreesde mijn ghewelt,
Mijn ruyters sach men draven
Seer moedich door dat velt.
Soo het den wil des Heeren
Op dien tijd had gheweest,
Had ick gheern willen keeren
Van u dit swaer tempeest
Maer de Heer van hier boven,
Die alle dinck regeert,
Die men altijd moet loven,
En heeftet niet begheert.
Seer christlick was ghedreven
Mijn princelick ghemoet,
Stantvastich is ghebleven
Mijn hert in teghenspoet
Den Heer heb ick ghebeden
Van mij nes herten gront,
Dat hy mijn saeck wil reden,
Mijn onschuld doen oircont.
Oorlof mijn arme schapen,
Die zijt in grooten noot,
U Herder zal niet slapen,
Al zijt ghij nu verstroit
Tot Godt wilt u begheven,
Sijn heylsaem Woort neemt
aen,
'Als vrome Christen leven.
't Sal hier haest zijn ghedaen.
Voor Godt wil ick belijden
En sijner grooter macht,
Dat ick tot gheenen tijden
Den Coninck heb veracht
Dan dat ick Godt den Heere,
Der Hoochster Majesteyt,
Heb moeten obedieeren
In der gherechticheyt.
548
