778
richtingen. Zij vluchtten niet omdat zij niet wisten welken kant zij op
moesten, maar omdat zij vóór alles een veilige schuilplaats zochten, vèr
van den vijand ennog verder van de politieke commissarissen ver
wijderd Opnieuw klonken geweersalvo's, er vielen enkelen. De overlevenden
bleven onbeweeglijk in de sneeuw liggen.
De betreffende officier, die dit relaas vertelde, legde er bij uit hoe men
er toe gekomen was zich over te geven. Hij was tijdens den aanval achter
een boom gaan staan en bleef daar uren lang om „zijn leven te redden".
Want hij begreep, dat hij zou worden neergeschoten wanneer hij probeerde
te vluchten en hij wist absoluut niet hoe hij zijn troep uit de ongunstige
stelling kon bevrijden. Daarom besloot hij tenslotte maar om zich over
te geven en hij zou dat zeker veel eerder hebben gedaan, wanneer Moskou
het praatje niet had verspreid, dat de Finnen hun gevangenen afslachtten.
Zelfs tijdens de hevige aanvallen in Karelië opereerden de Russen over
een veel te groot front of wel zij rukten in troepen op langs de wegen en
telkens ontstond er weer een of andere dwaze paniek. De soldaten bleken
niet in staat om een aangewezen formatie te behouden en stonden steeds
in wanorde gegroepeerd. Zij schoten er in het wilde op los, zooveel als zij
maar konden. Zelfs lang nadat het bevel„staakt het vuren" was gegeven,
werden wanordelijke salvo's gehoord niettegenstaande de pogingen van
officieren en commissarissen om er een eind aan te maken.
Er hebben zich belachelijke tooneelen afgespeeld. Op den 14den Januari
verraste een detachement Finnen een detachement Russen die rust namen.
Zij zaten rondom een kar waar een portret van Stalin op stond. De politieke
commissaris hield een redevoering. Het geheel leek veel op een religieuze
samenkomst. De Finnen vielen hevig aan en de idylle werd verstoord. De
Russen sloegen op de vlucht en verdwenen in de bosschen. Niemand, zelfs
de commissaris niet, dacht er aan het portret van den halfgod mee te nemen.
Wat de organisatie, die achter ieder leger moet staan, betreft, is het al
niets beter. De sanitaire dienst mist ieder verband en is verstoken van
het hoogst noodige. Duizenden gewonden bleven hulpeloos achter op de
plaatsen waar zij gevallen waren en vroren daar dood.
De levensmiddelenvoorziening geschiedde zeer onregelmatig. Men had
vergeten de artilleriepaarden zóó te beslaan, dat zij zich op het ijs konden
voortbewegen. Zoo kwam het dat het convooi van de 14de divisie, reizende
met een snelheid van 15 km per dag, eerst drie dagen na de infanterie
arriveerde in de concentratie-basis. De transporten voor de 44ste en de 163ste
divisies, beide ten noorden van het Ladoga-meer gelegen, arriveerden
heelemaal niet. De troepen hebben daar dagen lang zonder levensmiddelen
gezeten.
DE RESULTATEN IN KARELIË.
Aan het front in Karelië was de toestand, wat dat betreft, veel beter omdat
het slechts een 60 km van Leningrad verwijderd was en de stad in twee
dagen marcheeren kon worden bereikt. Men meent dat er tijdens de laatste
hevige aanvallen in Karelië een verbetering viel waar te nemen bij de
Russen. De aanvallen waren heviger en talrijker, de artillerie mikte beter.
Het is mogelijk dat de tusschenkomst van Duitsche officieren resultaten
heeft gehad, maar toch hebben de Russen him succes meer te danken aan
invloeden, die buiten hun macht lagen.
En wel
1°. Een verpletterende meerderheid in manschappen en materiaal. De
Russen beschikten aan het front in Karelië over 20 divisies, acht gemecha
niseerde brigaden, drie brigaden gevechtswagens en zeven regimenten zware
artillerie. Bijna 400.000 man met een formidabele artillerie-sterkte. De Finnen
konden daar maar zeven divisies, drie lichte en een cavaleriebrigade tegen
over stellen, dus nog geen 100.000 man, die de laatste dagen van den oorlog
bijna zonder munitie zaten.
2". Het gebrek aan Finsche reserves, omdat het land slechts 3V2 millioen
inwoners telt. Dat had tot gevolg, dat de Finsche verdedigers nacht en dag op
