NOGMAALS VALSCHERMTROEPEN.
In een serie artikelen in het Soerabaiaasch Handelsblad vertelt
een na vele omzwervingen in Ned.-Indië aangekomen Amerikaan,
John Mitchell, van zijn ervaringen als vrijwilliger bij de Pinsche
luchtstrijdkrachten. Wij ontleenen daaraan het volgende
890
zijn, te dien aanzien illusies te wekken, welke niet verwezenlijkt zouden
kunnen worden. Maar het is kortweg onverantwoordelijk, te betoogen dat
een poging, om deze gewesten tegen een aanval te beschermen, vruchteloos
zou zijn. Want dat is ze zeer stellig niet
De Russen als leveranciers van vliegtuigen.
Gedurende deze weken, waarin de vrijwilligers uit het buitenland moesten
wachten op den aanvoer van nieuwe vliegtuigen van overzee, werd ik van
de eene afdeeling naar de andere gezonden, van het eene deel van het land
naar het andere, en trachtte ik mij overal waar ik kon nuttig te maken.
Er was een tijd, dat ik monteurswerk verrichtte, n.l. het repareeren van
neergeschoten Russische vliegtuigen. Soms leek het er op, alsof de Russen
Finland's eerste vliegtuigleveranciers wilden zijn, zoo groot was het aantal,
dat omlaag gehaald werd. Terwijl wij met repareeren bezig waren, hielden
wij gewoonlijk een paar jagers gereed nabij de werkplaats, dikwijls niet
meer dan een gecaumoufleerde plek in de wouden. Zoodra er vijandelijke
vliegtuigen kwamen opdagen stegen wij op in onze kleine en veelal ver
ouderde jachtvliegtuigen en beschoten en achtervolgden wij hen zoolang
onze benzine-voorraad dat toeliet.
Jacht op parachutisten.
Ook het jacht maken op parachutisten is af en toe een deel van mijn taak
geweest. Eens bevond ik mij in een stadje, dat niet aan het front lag, toen
het luchtalarm gegeven werd, waardoor natuurlijk alle burgers moesten
zorgen in de schuilkelders te komen, terwijl de plaatselijke defensie-strijd
krachten hun instructies hadden wat betreft hun speciale werkzaamheden
gedurende het geheele alarm.
Op dat moment bevond ik mij toevallig in het kantoor van den plaat
selijken commandant om mijn aankomst te melden en zoodra de sirenes hun
geloei aanhieven, grepen de in het bureau aanwezige mannen hun wapens
en spoedden zij zich naar hun posten. De commandant beval mij om met
hem en een anderen luitenant mede te gaan. Op het erf stonden een aantal
auto's gereed. De motoren waren reeds op gang en de portieren werden
door soldaten opengehouden. Wij drieën sprongen in een van de wagens en
in de volgende minuut waren wij voor de achtergeblevenen uit het gezicht
verdwenen.
Groote genade, wat kon die chauffeur rijden Ik heb altijd gedacht, dat
de Amerikaansche kunstrijders, zooals men die in de film ziet, eenig in hun
socrt zijn, doch deze kerel kon beslist met hen wedijveren Het was de
bedoeling om de stad uit te komen voor het te laat was en ergens op een
landweg onder een boom een schuilplaats te kiezen en de vijandelijke vlieg
tuigen te bespieden. Vooral op hetgeen uit die vliegtuigen kwam moest gelet
worden. Dat moesten wij zien te raken of anders moesten wij trachten de plek
te bepalen, waar het waarschijnlijk neer zou komen. De sirenes gilden nog
steeds en werden thans begeleid door een aantal autohooms, brandweer
bellen etc., hetgeen als altijd een oorverdoovend lawaai veroorzaakte. We
snelden voort door de straten en scheerden de hoeken om, terwijl de van
sneeuwkettingen voorziene banden aan alle kanten wolken sneeuw opjoegen.
Wij sprongen letterlijk een brug over, met alle vier wielen gedurende eenige
seconden los van den grond. Wel, de wagen bleek er tegen te kunnen,
trouwens, het vehikel was een Lincoln Zephyr van slechts eenige maanden
