891
oud, naar het mij toescheen. Vanzelfsprekend geheel wit geverfd, om niet
tegen de sneeuw uit te komen, zooals alle auto's in dien tijd in Finland
witgeschilderd waren. Wij konden nog geen zes minuten onderweg zijn, toen
wij achter ons de eerste bommen hoorden ontploffen en kort daarop dreunde
ons luchtafweergeschut, waarna het onafgebroken voort bleef vuren.
Groote luchtaanval gadeslagen.
Toen hielden wij ergens stil, verlieten de auto en sloegen, onder eenige
boomen verborgen, het schouwspel gade. De bomaanval was tamelijk hevig.
Wij zagen de stad reeds op verscheidene punten branden. De Russen kwamen
in groote bommenwerpers, escadrille na escadrille, totdat wij er eindelijk
meer dan honderd telden. Het was een indrukwekkend gezicht, die glinste
rende dingen in strenge formatie op een hoogte van ongeveer vijf a zes
duizend meter, afgeteekend tegen een helderblauwe lucht. Wij zagen ook
onze eigen jagers naderen, één aan iedere zijde van de lange lijn van for
maties.
Toen, eenige minuten later, zagen wij de witte valschermen in de zon
schitteren. Zij waren nog veel te hoog en het duurde nog geruimen tijd,
voor wij konden berekenen, of er een uit de menigte zoo dichtbij zou
komen, dat wij handelend konden optreden. Intusschen zagen wij een van
de groote bommenwerpers omlaagvallen, eerst in cirkels en tenslotte in
een vrille, daarbij een reusachtig spoor van dikke zwarte rook achterlatend.
Het viel echter te ver uit onze buurt, er zouden wel anderen zijn, die er
dichterbij op post stonden. Later stortten nog twee Russische machines
omlaag, hetzij getroffen door onze jagers, dan wel neergehaald door het
afweergeschut. Middelerwijl waren de parachutisten reeds een flink eind
gevorderd en drie van hen wij zagen er vijftig in totaal kwamen nabij
genceg om onze geweren te richten en hun de volle laag te geven. Natuurlijk
troffen wij hen. Wij joegen ieder van hen waarschijnlijk een paar dozijn
kogels in hun body en misschien was er een halve mijl verderop wel iemand,
die hetzelfde deed tegen dezelfde slachtoffers.
Want iedereen in Finland, die maar de beschikking kon krijgen over
een schietwapen, hoe oud ook, zou op het eerste gezicht op een parachutist
vuren. Het is best mogelijk, dat deze methode wel eens fataal geweest is
voor onze eigen piloten, die wegens een uitgebroken brand of een ander
mankement aan boord gedwongen waren om van hun valscherm gebruik
te maken. Soms dacht ik hier wel aan, wanneer ik mij geheel alleen boven
in de lucht bevond, maar och, wat voor nut heeft het eigenlijk om onder
dergelijke omstandigheden nog te piekeren. Op de een of andere manier ga
je er toch aan, dacht ik dan bij mijzelf, dus wat voor verschil maakt het
eigenlijk, zoolang het maar voor een goed doel is.
Hij leefde niet lang meer.
Toen de parachutisten zoo laag gekomen waren, dat wij met vrij groote
juistheid konden berekenen, waar zij terecht zouden komen, sprongen wij
weer in de auto en begonnen wij een cross-country-rit zoo snel als de wagen
maar vooruit kon. Tenslotte vonden wij de drie dood en gekleed in volle
dige Finsche militaire uniformen. Kr waren zelfs parachutisten, die in het
bezit waren van Finsche paspoorten en dergelijke documenten. Later zagen
wij op onzen terugweg naar de stad op den weg een verdacht uitziend
individu, eveneens in uniform, en toen wij den kerel naar zijn papieren
vroegen, had hij alles zoo netjes in orde als voor een werkelijken Fin
practisch niet mogelijk was vanwege het gebrek aan organisatie. Dus namen
wij hem mee naar het kantoor van den commandant en al spoedig bleek,
dat al zijn papieren vervalscht waren. Hij was vroeger een Fin geweest,
doch was reeds jaren geleden naar Rusland gegaan en was nu vanzelf
sprekend met vele anderen voor dit soort werk gekozen, daar hij de taal
als een ingezetene spreken kon. In ieder geval leefde hij niet lang meer na
zijn betrapping. Hij had trouwens zelf zijn schuld bekend.
