binnengeloopen. Kort daarop volgen nog de Chatham en van
Malta een divisie torpedojagers voor patrouillevaart in het
kanaal.
Eind Augustus benoemt Kitchener, die als minister van oorlog
te Londen blijft, generaal Sir John Maxwell, op dat oogenblik
hoofd van de Engelsche militaire missie in Frankrijk, tot bevel
hebber in Egypte. Een prachtige keuze Maxwell had meer dan
30 jaar van zijn militaire loopbaan in Egypte doorgebracht en
kende het op zijn duim.
Den 17den September zet hij er voet aan wal en treft er een
vrij verwarden toestand aan. De groote massa van de bevolking
heeft het bericht van den oorlog met onverschilligheid ontvangen
en is hoogstens verbaasd geweest, dat Britten en Franschen zij
aan zij staan. De intellectueelen hebben den gang van zaken
met meer belangstelling gevolgd, zijn onder den indruk gekomen
van de eerste Duitsche successen en niet geheel onbeïnvloed
gebleven door de uit Turkije gevoerde propaganda. Ten slotte
de Khedive heeft geweigerd, uit Konstantinopel terug te keeren.
Er is dus alle reden, ook den binnenlandschen toestand met
aandacht gade te slaan.
Nog vóór generaal Maxwell zijn de eerste troepen aangekomen.
Tusschen 9 en 13 September landt de 9de Britsch-Indische brigade
(3de divisie) zij lost de Engelsche troepen af (zie blz. 156), die
met dezelfde schepen doorgaan naar Frankrijk. Den 25sten zet
de East Lancashire territoriale divisie te Alexandrië voet aan wal.
Het is maar goed, dat de gestadige stroom van troepen is ingezet:
Turkije's houding wordt steeds dreigender. De kanaalmaatschappij
stelt zich meer en meer in op het technisch verijdelen van en
opheffen van de gevolgen van eventueel gelukte aanslagen op
het Suez-kanaal. Er is bericht ontvangen, dat te Aleppo Turksche
en Duitsche officieren en deskundigen zijn aangekomen met een
aantal mijnen en ander vernielingstuig in hun bagage. Een aanslag
uit de richting van de Roode Zee of, door de woestijn, van Akaba
uit lijkt waarschijnlijk. Geen prettige berichten. Te meer niet,
omdat men, om de Turken niet te prikkelen, begin Augustus de
Egyptische grensposten te El Arish en Nakhl (zie schets 2) heeft
teruggenomen.
Is het effect van dit politieke gebaar groot geweest Wie zal
het zeggen. Misschien heeft men er door vermeden, dat voor het
behalen van tijdwinst te vroegtijdige botsingen plaats vonden, die
dan aanleiding hadden kunnen worden voor een conflict in
optima forma. Echter, een tegenpartij, die iets in dien geest in
den zin heeft, zal zich door geen appeasement-vriendelijkheden
daarvan laten terughouden. Dat hebben de laatste jaren ons, en
laten wij hopen afdoend, geleerd. Hoe het zij, in militair opzicht
leverde het politieke gebaar nadeelen op. Wanneer wij ons even
herinneren, dat de militaire luchtvaart nog nauwelijks haar schre-
161
