HET JOHNSON GEWEER.
In het Amerikaansche weekblad „Life" van 18 November 1940
troffen wij onder den titel Johnson rifle stirs up great military
squabble hetvolgende met eenige foto's verluchte artikel aan.
195
artilleriebeschieting kan men, dank zij de theoretisch afgeleide en empirisch
opgestelde formules het vuur zoodanig leggen, dat het gewenschte effect
wordt bereikt. Bacteriën vormen een levend wapenwij weten véél van
ze, maar veel ook niet. Onbekende en onberekenbare factoren ten tijde van
het bacterieoffensiefexcessieve zonneschijn, regen, lage of hooge relatieve
vochtigheid, kunnen maken, dat het grootendeels een fiasco wordt.
Om deze redenen is het lang niet waarschijnlijk, dat inderdaad van dit
nieuwe tweesnijdende zwaard gebruik gemaakt zal worden.
Overigens op de ontwapeningsconferentie in Juli 1932 is een resolutie
aangenomen, later geratificeerd door alle beschaafde naties, waarbij het toe
passen van bacteriën als wapen in den oorlog plechtig is verboden
Meer kunnen wij niet verlangen.
Over de Johnson geweren en de Garand-geweren van het Amerikaansche
leger (beide semi-automaten) heeft zich in militaire kringen een groot mee-
ningsverschil ontwikkeld. Aan de eene zijde staan vrijwel alle bekende
geweer-constructeurs, geweerschutters van naam en vele officieren van leger,
vloot en de mariniers. Zij zijn ervan overtuigd dat de „Johnson" zoo veel
beter is dan de „Garand" dat hij in het Am. leger dient te worden ingevoerd.
Zij wijzen erop, dat het voor Amerika tragically dangerous is, ten oorlog
te gaan in vertrouwen op een geweer dat zoo ingewikkeld is en onzuiver
schiet als de „Garand". Aan de andere zijde staat het Army Ordnance
Department, dat den „Garand" heeft ontwikkeld, aangenomen en vrij gege
ven. Kennelijk besloten, bij zijn keuze te blijven, heeft het een demonstratie
van de „Johnson" verhinderd en zelfs aan personeel van het leger ver
boden, er mede te schieten.
De „Johnson" berust op dezelfde beginselen als de Browning-mitrailleurs.
Instede van een gasdruklader als de „Garand" is de „Johnson" een terug
stoot-lader. Daardoor ontbreekt de cylinder, die verstopt kan raken met
koolafzettingen en is het wapen zoo eenvoudig, dat het voor reiniging door
eiken soldaat kan worden uiteen genomen en in elkaar gezet. Bovendien
schiet de „Johnson" zuiverder dan de „Garand", heeft hij een langeren
levensduur en is hij veiliger. Het belangrijkste van alles echter is, dat hij
eenvoudiger is aan te maken en dus sneller in grootere hoeveelheden kan
worden gefabriceerd. Vertegenwoordigers van de Hupp Motor Car Corp.
hebben verklaard, dat hun maatschappij alleen binnen 6 maanden per dag
1000 „Johnsons" zou kunnen afleveren.
Het groote bezwaar van het leger tegen het Johnson-geweer is, dat er
nu geen tijd is om het te velde te beproeven. De gelegenheid voor zulk
een proef zonder kosten voor de V.S. deed zich dezen herfst voor toen Ned.-
Indië een groot aantal „Johnsons" bestelde. Het staat te bezien of het leger
deze gelegenheid zal aangrijpen dan wel uit hoofde van recht van voorkeur
aan Ned.-Indië het materiaal voor het vervaardigen van de geweren zal
weigeren.
In het begin van dit jaar gehouden vergelijkende schietproeven wezen uit,
dat de „Garand" onderhevig was aan een „zakken" van het trefpunt, zulks
door verhitting van den loop. Op een schijf van max. 70 cm breed en max.
45 cm hoog, voorstellend een kruipenden man, werden op een punt 15 cm
boven den grond per geweer 16 groepen van 16 schoten elk afgeven. De
resultaten waren als volgt (zie blz. 196).
De groepen 1 t/m 15 van de „Garand" werden in 3 uur tijds afgegeven.
De eerste drie vallen zeer goed daarna zakt het trefpunt met het stijgen
van de temperatuur van den loop tenslotte tot op ongeveer 1,5 m beneden
