299
en gedurende die twintig minuten, die in het bestaan van een vliegenier
slechts een ademtocht of een geheelen levensduur kunnen beteekenen, heeft
men den tijd om de bepantsering eens na te gaan, een paar trucjes uit te
halen of te zien, of de machine doet, wat van haar verwacht wordt dat
ze op hart, oog en hand even gemakkelijk reageert als b.v. een raspaard,
dat aan de Derby zal deelnemen.
De grondploeg heeft voor alle details gezorgd de machinegeweren zijn
gebruiksklaar en bewijzen dit met een geruststellend geratel, als men op de
knoppen drukt. Alles, waar U de hand aan slaat, werkt met groote soepelheid.
In het onderbewustzijn heeft men een gevoel van onbegrensde macht.
Doch dat gevoel kunt gij niet onder woorden brengen, het doorstroomt
U met een eigenaardige, electrische tinteling, die zich weer aan Uwe machine
mededeelt, die er een gesnor van verborgen kracht, een verhoogde trilling
en een verlangen aan geven, dat veel gelijkt op jachthonden, die aan hun
leeren band trekken.
Doch men denkt niet tenminste niet tot een later oogenblik, wanneer
al die voorbijgaande indrukken op de hersencellen zich ontwikkelen als op
een gevoelige plaat. Het leven in de lucht is tegenwoordig niets anders dan
een leven van verwachting en van een haast afgunstig terugblikken op
het verleden. Een tegenwoordige tijd bestaat niet, daar deze met een snel
heid van 300 mijl aan je voorbijschiet en reeds tot vaag verleden geworden
is, voordat men het bestaan ervan begint te beseffen.
Als men naar den radio-omroep geluisterd heeft, die U een beschrijving
gaf van de barbaarschheid en wreedheid van den vijand, heeft men veel
kans, dat de patrouillevlucht begonnen wordt met al de woede van den
haat, een haat, die a.h.w. U in lichterlaaie zetmet een onbepaalde vast
beradenheid om het den moordzuchtigen Hun betaald te zetten. Men heeft
reeds gehoord van verpleegsters, die beschermd door het eens heilige sym
bool van het Roode Kruis door hen uiteengeschoten en verminkt werden,
van oude vrouwen, die afgeslacht werden als zij uit hun verwoeste dorpen
naar bescherming biedende slooten trachtten te vluchten.
En zélf heb je gezien, met wazige, bijna niet meer ziende oogen
hoe afgeschoten ledematen zelfs hoofden van kinderen verspreid lagen
tusschen de gebroken stukken speelgoed, waarmede zij eenige oogenblikken
geleden aan het spelen waren. En dan zweer je bij den God der Wrake, dat
je iederen vijand, die je op je weg vindt, op precies dezelfde wijze behan
delen zult, dat je hem verminken zal, zonder medelijden, zonder zelfs een
schijn van vergiffenis.
Doch dat is alleen maar, wanneer je nog op den grond bentdeze heftige
emoties vergezellen je niet door de zich openende luchtlagen.
Het eenige, waarvan men zich bewust is, is een ingehouden begeerte,
te zien, wat het luchtruim voor verrassingen bieden zal. Geen overdreven
heldhaftigheid Het is een baantje, dat men zoo goed mogelijk en met de
grootst mogelijke zorgvuldigheid moet opknappen.
En door den nevel van onbewust denken, dringt het tot je door, dat het
slechts een dezer beide dingen beteekenen kan dood of overwinning.
Alle haat is verdwenen misschien heeft men nog een tikje sympathie met
hen, die voorbestemd zijn, je slachtoffer -te worden (zoo is het mij ten minste
eenige malen vergaan), met je buit, want de begeerte, je medemenschen
af te maken is niet in menschelijke woorden uit te drukken. En wat je
emoties betreft de flikkerende lichtjes om je heen zouden even goed
patrijzen kunnen zijn
Een gevecht op zich zelf is niet meer dan een serie gedachtenflitsen
geen enkele, die op het oogenblik zelf indruk maakt. Dit geschiedt pas, als
je getrainde hersens na afloop helder genoeg zijn, om ze als feit te accep
teeren.
Er vliegt iemand achter je en je draait snel rond om hem de volle
laag te geven. Je manoeuvreert om hem heen, zonder dat zich een willen
manifesteert, zoolang hij niet binnen schot is. Als dat zoo is en hij ligt vrijwel
recht voor je, druk je op den knop en laat de kogels op hem hagelen.
