10. DE SLAG OM ENGELAND (II).
(Met een schets achter in dit nummer.)
DE VIERDE PHASE. HET LUCHTWAFFE TREKT TERUG.
700
Op 6 October begon de vierde en laatste phase van den slag. De vijand
wijzigde zijn strategie en aanvalsmethode nu geheel en al. Hij zette bijna
geen lange afstandsbommenwerpers meer in, doch trachtte zijn doel te berei
ken met jagers en jager-bommenwerpers. Deze verandering is het zekerste
bewijs dat hij een zoodanigen klap had kregen dat een verder gebruik bij
daglicht van zijn uitgedunde bommenwerper-vloot hem te kostbaar werd. Hij
zond ze liever 's nachts en deed dit in toenemende mate. Zijn jager-bommen
werpers bestonden ten deele uit Me 110's de meeste waren echter Me 109's,
uitgerust met een bommenrek, waardoor zij met een snelheid van ongeveer
483 km/u een paar bommen konden meevoeren. Met zijn jagers en deze jager
bommenwerpers paste hij de volgende tactiek toe.
Op zeer groote hoogte en in opeenvolgende golven zond hij sterker formaties
vliegtuigen naar Londen, dat nog steeds het voornaamste doelwit was. Hij
hoopte ongetwijfeld, onze jager-verdediging uit te putten door haar te
dwingen, op veel grootere hoogten dan voorheen vliegtuigen aan te vallen, die
zich zoo goed mogelijk dekten in de tot groote hoogte reikende wolken. In
het begin bracht hij de grootte van zijn formaties terug tot afdeelingen van
twee tot negen toestellen. De jager-bommenwerpers werden meer en meer
beschermd door Me 110-jagers. Klaarblijkelijk had dit nieuwe plan niet het
succes, waarop hij had gehoopt, want in de derde week van October ging
hij weer over op groote formaties, welke vlogen op een hoogte van 9.000 m
of meer. Teneinde ze in staat te stellen door te breken, gingen de Duitschers
door met hun afleidingstactiek. Leende het weer er zich maar even toe, dan
verschenen golven jagers bijna aan een stuk door boven het z.o. van Enge
land. Gebruik makend van de dus verschafte dekking, deden zeer hoog
vliegende jager-bommenwerpers herhaalde snelle aanvallen op Londen. Wan
neer ze onze jagers in het vizier kregen, wierpen ze hun bommen vaak
in het wilde weg af en maakten dat ze weg kwamen. Ze toonden weinig lust
tot vechten, doch indien ze den strijd aanvaardden, hadden ze soms het
voordeel van verrassing door de hoogte, waarop zij vlogen.
DE LAATSTE AANVAL AFGESLAGEN.
Onze tactiek werd onmiddellijk met zooveel succes gewijzigd, dat Groep 11
in drie en een halve week afrekende met 167 vijandelijke toestellen de prijs,
dien zij er voor betaalde, bedroeg 45 vliegers. In deze phase steeg het aantal
„vermoedelijk vernielde" vijandelijke toestellen aanzienlijk, omdat het gevecht
zoo hoog in de lucht plaats had dat onze piloten niet in staat waren, het
uiteindelijk lot vast te stellen van vele Duitsche vliegtuigen, die na de ont
moeting in zee vielen. De lichamelijke inspanning door gevechten op hoogten
van 10.000 m of meer, bleek groot te zijn.
Er valt een gevoel van wanhoop in de harten van het Luftwaffe te bespeuren
gedurenden deze laatste phase van den strijd. Wat ze ook probeerden, onze
verdediging was niet alleen nog steeds intact, maar zelfs onkwetsbaar. Van tijd
tot tijd brak een enkele Me 109 of een kleine formatie vliegtuigen door en
bereikte Londen, maar het gewicht aan bommen dat zij slaagden af te werpen,
bedroeg slechts een fractie van dat in Augustus en September. Bovendien
