702
Om. den aard van het gevecht te kunnen begrijpen, moet men in het oog
houden dat de eraan deelnemende toestellen vlogen met een snelheid van
tusschen de 480 en 645 km/u. Bij een dergelijke snelheid zeggen plaatsnamen
bijna niets. De vijand zou bijv. kunnen zijn opgevangen boven Maidstone,
doch pas vernietigd op een paar km van Calais. „Plaatselijk slaags geraakt,
Hammersmith-Dungeness" of wel „Londen tot de Fransche kust", dergelijke
uitdrukkingen in de patrouille-verslagen illustreeren duidelijk de uitgestrekt
heid van het gevechts„veld". Het is daarom misschien maar beter, niet te
trachten de plaats van aanval te nauwkeurig vast te stellen een bijna
hopelooze taak doch slechts te spreken van „het zuiden van Engeland".
De slag had ten rechte plaats in een ruimte van rond 130 km lang, 60 km
breed en 8 a 10 km hoog. Binnen deze ruimte werden tusschen 12.00 en 12.30
een 150 tot 200 individueele gevechten geleverd. Vele daarvan gingen over in
een wilde achtervolging tot op enkele km van de Fransche kust.
„ACHTUNG, SCHPITFEUER
Zestien escadrilles van Groep 11, gevolgd door 5 van de Groepen 10 en 12,
stegen op om slag te leveren tegen den vijand. Op één escadrille na stonden
zij weldra tegenover hem. Vijf escadrilles Spitfires openden hun aanvallen
op de aanstormende Duitschers in het gebied Maidstone-Canterbury-Dover-
Dungeness. Zij waren iets eerder in actie dan de Hurricane-escadrilles, die
den vijand verder achterwaarts tusschen Maidstone, Tunbridge Wells en Zuid
Londen opvingen.
Het bleek dat de Duitschers in verschillende soorten formaties vlogen. De
bommenwerpers zaten gewoonlijk eenige honderden meters onder de jagers,
doch soms was het juist andersom. De bommenwerpers vlogen in Vies (een
V-formatie) van vijf tot zeven toestellen, in rijen van vijf vliegtuigen naast
elkaar, of in een ruit-formatie.
De Me 109's gebruikten gewoonlijk de Vies. Eén vlieger berichtte dat de
aanvallende Duitsche machines vlogen in groepen van negen, onderverdeeld
in groepjes van drie zooals de Engelsche sergeantsstrepen m Elke groep
van negen werd in dit geval gesteund door een groep van negen Me 110-
jagers, terwijl éénzits Me 109's of He lie's er hoog boven cirkelden.
De vijand kwam al spoedig tot de ontdekking dat onze verdediging wakker
en actief was, want men kon de Duitsche piloten over hun radio tegen elkaar
hooren roepen „Achtung Schpitfeuer Het was dan ook wel zeer noodza
kelijk voor ze, op hun hoede te zijn. Onze vliegers openden het vuur op een
gemiddelden schootsafstand van 225 tot 180 m zoo noodig naderden ze tot
45 m. Vele vijandelijke jagers behoorden tot het beroemde gele neuzen-
escadrille, hcewel enkele witte, sommige zelfs roode neuzen hadden.
„RECHTVAARDIGING VAN ONZE NIEUWE TACTIEK."
Was de slag eenmaal begonnen, dan werd de ordelijke formatie vaak
verbroken en koos elke piloot zijn eigen tegenstander. De volgende be
schrijving van een enkel gevecht typeert tevens alle andere.
Een vlieger, wiens escadrille naar rechts geëchelonneerd aanviel dook met de
zon in den rug op een Me 109, die na den eersten vuurstoot uit elkaar sprong.
Op dit oogenblik merkte hij dat een andere Me 109 vlak achter hem zat. Hij
draaide om, zoodat hij zijn tegenstander voor zich kreeg en schoot hem in
vlammen. Hij was nu afgedwaald van zijn kameraden en keerde daarom naar
zijn basis terug. Terwijl hij daalde, ving hij een bericht op dat de vijand zich
boven hem bevond. Hij keek omhoog, zag een groep Dorniers op 4300 m, klom
en viel ze aan. Hij stormde in op een Dornier andere vliegtuigen kwamen
hem te hulp. De vijandelijke toestellen vielen neer in een bosch en vlogen
in brand.
Terwijl Spitfires en Hurricanes in actie waren boven Kent, rekenden andere
Hurricanes af met de vijandelijke toestellen, die er enkel en alleen door hun
groot aantal in waren geslaagd, door te breken en de buitenwijken van Londen
