822
quideerd, zal hem ongetwijfeld hebben aangemoedigd, de rest van zijn oor
spronkelijk plan uit te voerende overweldiging van de Lage Landen als
'basis voor een lucht- en onderzeeboot-oorlog tegen Etageland. Of in dit
plan inderdaad reeds rekening werd gehouden met een vernietiging en ge
deeltelijke bezetting van Frankrijk, kunnen wij niet met zekerheid aannemen
en slechts de historie zal dit kunnen uitmaken.
Het karakteristieke van deze campagne was Hitler's zorg, den directen
aanval te vermijden en de onafgebroken toepassing van het beginsel van
„indirecte benadering", zulks niettegenstaande zijn ontzaglijke overmacht
op het gebied van moderne aanvalsmiddelen.
Ofschoon 'hij twee maal zooveel divisies op de 'been had als de Franschen
en de Britten te zamen en zijn vechtwagens en vliegtuigen met 4 tegen 1 in
de meerderheid waren feiten die voldoende rechtvaardiging zouden heb
ben gegeven voor een aanval op de plaatsen van den meesten weerstand
deed hij geen poging, door de Maginot-linie heen te breken. (D.w.z., niet
voordat het geallieerde veldleger verslagen was. De actie, waarvan in l.M.T.
41/6 op blz. 628 de eerste phase is weergegeven, leidde ten slotte wel
degelijk tot een doorbreking van de Maginot-linie, zooals den lezer van
het tweede deel van het artikel De strijd in West-Europa, 10 Mei15 Juni
1940, voorkomende in dit nummer, zal zijn gebleken. Red. l.M.T.)
Instede hiervan opende hij een „verleidend offensief" tegen de twee zwakke
neutralen, Nederland en België, waardoor hij er gedeeltelijk in slaagde, de
geallieerden uit hun defensieve stellingen langs de Belgische grens te lokken.
En toen, nadat zij tot diep in de Lage Landen waren opgerukt (waarbij Hitier
er wel voor had gezorgd, dat zij niet te zeer door zijn luchtmacht werden
gestoord), toen bracht hij achter hen den eigenlijken slag toe met een stoot
naar het ongedekte scharnierpunt van de Fransche linies. Deze doodelijke
stoot werd uitgevoerd met een strijdmacht, die zoo klein was zij het dan
ook dat zij was samengesteld uit pantserdivisies - dat men er aanvankelijk
niet meer dan een probeersel in zou kunnen zien. Het feit, dat Hitler's opzet
hier gelukte, was een noodzakelijk gevolg van de roekeloosheid of het fatale
conventionalisme van het Fransche oppercommando, dat op den linkervleugel
vrijwel alles concentreerde om een slag te leveren in België en daarbij de
verdediging van den sector, waarin zich het scharnierpunt bevond (bij de
Ardennen), overliet aan slechts enkele 2de rangs-divisies, die hier werden
achtergelaten in een 'bosohrijke en heuvelachtige streek, die men ongeschikt
achtte als opmarschterrein voor gemechaniseerde divisies.
Wat nu den opbouw van Hitler's plan betreft, is het zeer wel mogelijk
dat dit zoo'n „plan met vertakkingen" was, aan te passen aan verschillende
ontwikkelingen en te concentreeren op verschillende objecten. Zoo een
bewust en samengesteld opportunisme zou meer van strategisch inzicht bij
den Duitschen despoot getuigen en karakteristieker voor zijn handelwijze
zijn dan het starre, „van te voren in details ontworpen en conform uitgevoerde
plan", waarover hij pochte in de overwinningsrede, die hij na den val van
Frankrijk hield. Verder is het duidelijk, dat bij de snelle ontwikkeling van de
Duitscbe doorbraak 'bij Sedan veel voordeel werd verkregen uit het feit, dat
de daarop volgende opmarsch beurtelings verschillende objecten scheen te
'bedreigen en zoodoende de Franschen in twijfel liet omtrent zijn werkelijke
richting, eerst of hij was gericht op Parijs dan wel de Belgische strijdkrachten
in den rug moest treffen toen, nadat de Duitsche pantserdivisies naar het
westen zwenkten, of hij op Amiens aanrukte dan wel op Rijssel. Zoo kon
hij, steeds meer verwarring stichtend, naar de Kanaalkust voortsnellen.
De tactiek van de Duitsche strijdkrachten was in overeenstemming met
haar strategie. Front-aanvallen vermijdend, waren zij er steeds op uit, zwak
ke punten te vinden, waardoor zij langs den weg van den minsten weerstand
zouden kunnbn infiltreeren. Terwijl de toenmaals aan het bewind zijnde
geallieerde staatslieden, die de moderne oorlogsvoering volkomen verkeerd
begrepen, hun legers toeriepen, de invasie door „verwoede en onophoudelijke
aanvallen" te stuiten, joeg de vloedgolf van Duitsche tanks langs en rondom
hun trage infanterie-massa's. Terwijl de geallieerde bevelvoerders nog steeds
