969
te verkeeren, „rebellen" te zijn. Maar rebellen, die in onwrikbare trouw
gebonden zijn aan Oranje en aan de wettige Nederlandsche regeering te
Londen
Er zijn aanwijzingen, dat dit één van de plannen is, die Hitier vóór den
winter wil verwezenlijken. Maar dit alles zal hem niet helpen, want wij
herhalen het, hij is op den weg naar de nederlaag. Wellicht slaagt hij erin,
verblinde verraders te vinden, als een Mussert, die bereid zijn, alles te doen
om „regeerder" te worden, maar de volkeren en hun geest zal hij niet onder
drukken en wij geven niet veel voor het leven van de Quislings, de Degrelles,
de Musserts en de Lavals, zooals dit ten aanzien van dezen laatste reeds
is gebleken. Zij, die straks willen afrekenen, wachten geduldig,, maar met
grimmige vastberadenheid.
Tegenover al deze nieuwe problemen, welke zich ontwikkelen en verband
houden met de nieuwe phase, waarin de oorlog is getreden, die de overgang
is tusschen het defensief en het offensief van de democratieën, teekent zich
de houding van de Vereenigde Staten af. Zij laat na de conferentie ergens
in volle zee, waarbij het „Charter van den Atlantic" werd vastgesteld, aan
duidelijkheid weinig meer te wenschem over.
President Roosevelt en Winston Churchill hebben een oorlogsdoel gefor
muleerd, waarop wij in dit overzicht niet meer in details behoeven terug
te komen, doch welk doel de volstrekte noodzaak van de vernietiging van
het nazidom impliceert.
Wanneer men zich tezamen een doel stelt, dan is het ook duidelijk, dat men
dit doel in gezamenlijke krachtsinspanning wenscht te bereiken. Van Ameri-
kaansche zijde blijft deze krachtsinspanning voorloopig beperkt tot het
aanvoeren van steeds meer materiaal naar de landen, die in daadwerkelijken
strijd tegen het naziïsme zijn gewikkeld, maar ieder woord, dat in de Veree
nigde Staten van de regeeringszetels wordt gesproken, elke daad, welke
wordt verricht of voorbereid, is een uitdaging aan de „as". Dat zij die uit
dagingen niet aanneemt, is een bewijs voor de kracht van de Vereenigde
Staten.
De Atlantische conferentie heeft nog iets anders opgeleverd en wel dit,
dat aan President Roosevelt de leiding in handen is gegeven van de Pacific-
politiek, waarbij tegelijk is vastgesteld, dat Engeland hem in de consequenties
daarvan, zal volgen.
Als een verantwoordelijk staatsman tracht President Roosevelt de buiten
gewoon belangrijke taak, welke hem op de schouders is gelegd, op de aller
eerste plaats te vervullen door, zoo dit mogelijk is, den vrede te bewaren
en te voorkomen, dat de oorlog zich naar dit deel van de wereld uitbreidt.
Daarvoor zijn vele dingen noodig. Want de besprekingen, welke op het
oogenblik met Japan worden gehouden, zijn geenszins het uitvloeisel van
een bedaringspolitiek. President Roosevelt heeft meermalen duidelijk ge
maakt, dat het woord „compromis" niet in zijn woordenboek voorkomt.
De mogelijkheid tot het behoud van den vrede in den Pacific bestaat nog
altijd. Zij eischt echter een volkomen ommekeer in de Japansche politiek
zooals Tokyo die de laatste jaren voert. Japan zal niet alleen hebben af te
zien van nieuwe agressie, doch het zal tevens, wil de vrede verzekerd kunnen
blijven, veel van wat het de laatste jaren heeft gedaan, omgedaan moeten
maken.
Onder den stroom van berichten van alles wat er in Europa gebeurt en
nieuwe dreigingen, die zich in het Oosten ontwikkelen, is bij velen onzer
de aandacht wel zeer sterk afgeleid van China. En toch is het juist ten
opzichte van China geweest, dat de agressie zich het eerst heeft gedemon
streerd.
Gelukkig is President Roosevelt niet vergeten, dat, wanneer het erop aan
komt, de agressors te bedwingen en gepleegd onrecht ongedaan te maken,
China daarbij ook zeer belangrijke aandacht vraagt. Willen de huidige
exploratieve besprekingen met Japan tot een verdere basis van ooderhaode-
