1036
niet meer dan 50 m voor de stukken C en D vielen, gelukkig zonder iemand
te kwetsen. Helaas werden drie van de vier stukken van deze batterij door
den vijand buiten gevecht gesteld het vierde stuk zette het vuur alleen
voort.
Niettemin bleef de vijand opdringen. Steeds meer moesten de twee vuur
monden in Hondeghem van front veranderen of worden verplaatst (C ten
slotte naar C1). Ook raakten zij door hun munitie heen. Tenslotte grepen
ook dechauffeurs in, terwijl een terugtrekkend troepje infanteristen zich
bij de batterij voegde. Het gevaar voor omsingeling scheen met de minuut
te stijgen tot 's vijands aanvalskracht plotseling verflauwde. Daarvan werd
gebruik gemaakt om snel terug te trekken. Te 16.15 werd daartoe opdracht
gegeven. Het eerst gingen de twee stukken met de gewonden. De rest
volgde. Ongehinderd door den vijand bereikte men langs verschillende we
gen den rand van St. Sylvestre.
Hier bleek de hoofdstraat reeds te zijn bezet door Deutsche middelbare
vechtwagens. Nabij de kerk werd echter een twintigtal met geweren en
Brens bewapende, tot den verplegingsdienst behoorende, manschappen aan
getroffen. De verraste Duitschers begroetten de Britten van achter de graf-
steenen op het kerkhof met handgranaten. Snel verdeelden de laatsten zich
in twee groepen, die zoo hard mogelijk schreeuwend op den vijand in ren
den en van het moreele effect daarvan gebruik maakten, het kerkhof te
bezetten. Onmiddellijk werden hier de twee vuurmonden in stelling ge
bracht de weinige munitie, die zij nog hadden, werd verschoten tegen de
huizen, waarin de Duitschers zich hadden, verschanst. Toen een van de
stukken zich verplaatste om een betere opstelling in te nemen, werd het
met trekauto en al door geschutvuur (van een der vechtwagens in elkaar
geschoten. Het andere stuk vuurde door tot de munitie was uitgeput.
Inmiddels viel het niet of niet meer met geschut vurende personeel, een
samenraapsel van infanteristen, kanonniers, zoeklichtbedienaars, verple-
gingspersoneel, autobestuurders en ordonnansen, den vijand aan, waar die
zich in de nabijheid vertoonde. (Het is merkwaardig, dat de Duitsche vecht
wagens niet ingrepen Niettemin bleef de positie van de Britten benard
en toen de Duitschers lichtkogels afvuurden, welke waarschijnlijk reserves
zouden doen toesnellen, besloot de commandant, te meer daar het reeds
laat op den dag was geworden (het gevecht had bereids 2% uur geduurd),
door den vijand heen te breken. Nadat de laatste vuurmond onbruikbaar
was gemaakt, beklom men de overgebleven vrachtauto's, die er met top
snelheid van door gingen. Onder een hagel van kogels schoot de voorste
auto de S-bocht aan den n.o. hoek van het kerkplein in en uithij kwam
terecht in de sloot. Gelukkig werd geen der opeengepakte inzittenden ge
wond. De tweede wagen haalde de tweede bocht in het geheel niet en vloog
rechtuit, een grasveld op, dat hij iets verderop dwars door een heg wist te
verlaten. Een paar km verder haalde men toen een groep infanteristen in,
die stomverbaasd waren, dat een colonne vrachtauto's hen achterop reed
zij keerden juist terug van het leggen van mijnen in den weg Inderdaad is
een van de vrachtauto's daarop in de lucht gevlogen, doch ook hier zonder
iemand letsel te bezorgen
Zoo eindigde een hoogst merkwaardige strijd, met groote hardnekkigheid
en onbetwistbaar succesvol gevoerd door troepen, die daarvoor wel het
minst aangewezen schenen.
Tenslotte, ten bewijze zoo dat nog noodig ware dat ons zusterleger
in Nederland niet minder heldhaftig gevoerde dekkingsgevechten heeft
geleverd, volgt hier het door de redactie van Vrij Nederland van een toe
lichting voorziene, in dat blad afgedrukte relaas van den sergeant-commandant
van kazemat 65 aan de Maas.
De 2e Compagnie van het 15de Grensbataljon was belast met de verdediging
van een Maasvak van 5 km lengte ter weerszijden van Boxmeer. Zij telde
9 lichte mitrailleurs, 5 zware mitrailleurs, stukken pantserafweergeschut, en
1 kanon van 6 cm Veld. Alle lichte en zware mitrailleurs waren opgesteld
