DE ROL VAN DE HOME GUARD IN DEN ANTI-BLITZ.
In een ander, door hetzelfde "blad gepubliceerd artikel, geeft
Wintringham een lang niet malsch oordeel over de wijze van
samensteling en oefening van de Home Guard. Hij knoopt daar
aan een beschouwing vast over de bestrijding van de Duitsche
methode van aanval in de diepte en de rol, welke de Home Guard
in de bestrijding daarvan kan vervullen. Wij laten deze gedeelten
hier volgen.
1155
Later hoorde ik ze probeeren te raden wie van de instructeurs gelijk had.
Geen nieuwigheid wordt grondig geleerd voordat men duidelijk inziet dat
het nieuw is en verschilt van de oude methode. Daarom heeft ons leger het
hard noodig om in te zien dat deze oorlog op een volstrekt nieuwe manier
gevoerd wordt en dat we met de conservatieve methoden hebben afgedaan.
Elke eenheid onafhankelijk.
Het tweede ding dat noodig is, is het schrappen van de waterdichte com
partimenten die de infanterie van de andere takken scheidt. Elk bataljon
infanterie behoort zijn „eigen" anti-tank-kanonniers te kennen, zijn „eigen"
veldgeschut-bedieners en geniesoldaten voor mijnen en fortificaties, etc. Ze
behooren hen net zoo goed te kennen als de officieren en manschappen en
de andere compagnieën in hun bataljon. Elk bataljon moet in staat zijn om
een klein op zichzelf staand legertje te vormen, dat zijn eigen eilandje kan
handhaven, en dat met vuren of met tegenaanvallen met de andere legertjes
samenwerkt. Daarvoor is meer onafhankelijkheid in het leven van de klei
nere eenheden noodzakelijk en een meer doorgevoerde onderlinge saamhoc-
righeid.
Diegenen, die zich tegen dit idee verzetten, beweren dat onze soldaten,
die in kleine eenheden zonder nauw oppertoezicht vechten, zullen vluchten.
Dat is niet waar.
De nazi's hebben in den huidigen oorlog zeer reëele successen behaald
met hun tactiek van „aanval in de diepte". Zij bepalen zich niet tot front-
aanvallen op de hen bestrijdende troepen, doch doen aanvallen uit de
lucht tot ver achter de linies, voeren diep doordringende raids uit met hun
pantsereenheden, terwijl zij met infanterie infiltratiepogingen doen. Zij
doorbreken iedere kwetsbare linie welke hun in den weg wordt gelegd door
veel reusachtig groote strijdkrachten tegen de zwakke punten in die linie
in den strijd te werpen. Geen van deze tactische methoden vonden zij zelf
uit. Lawrence van Arabië ontwikkelde en paste de toestanden in de woestijn
toe in fundamenteele opvattingen betreffende diepe infiltratie, lang voordat
Ludendorff's staf deze ideeën toepaste bij diens grootere legers, hoewel dit
eenigszins onvolkomen in zijn werk ging. Het gebruik van deze tactiek bij
gepantserde strijdkrachten werd in 1917 het eerst ontwikkeld door generaal
Sir Hugh Ellis, die toen zes en dertig jaar oud was, en den brillianten staf
van zijn tankcorps. Het gebruik van parachutisten werd waarschijnlijk door
de Amerikanen uitgevonden en in ieder geval door de Russen ontwikkeld.
Het gebruik van troepentransportvliegtuigen ontstond in onze eigen R.A.F.
Doch hoewel de Duitschers deze tactische methoden niet uitvonden, hebben
zij deze tot zulk een peil ontwikkeld, dat de geheele aard van den modernen
oorlog erdoor wordt beheerscht.
De inval in Engeland zou, indien hij werd uitgevoerd met een blitz-tactiek
van „aanval in de diepte", niet alleen of hoofdzakelijk bestaan uit een landing
op de kusten, doch zou voornamelijk in de eerste phasen bestaan uit aan
vallen uit de lucht, met het doel op deze wijze een landing of verscheidene
landingen mogelijk te maken. Gedurende deze beginstadia van den inval wordt
