1159
Dit doet niets af aan den verbeten en schitterenden tegenstand, welke dooi
de Russen aan de invallende Nazi-horden werd en wordt geboden, doch
wil men een waarheidsgetrouw overzicht van de situatie krijgen, dan dient
dit toch niet onvermeld gelaten te worden.
Het heeft geen nut, te trachten onvermijdelijke terugtochten te bemantelen
met de opmerking, dat men hiermede in 1936 reeds rekening zou hebben
gehouden en te dien einde bepalingen uit den dienst te velde van het Roode
leger onvolledig aan te halen.
Laten wij nu weer het woord aan de „Straits Times".
Dit blad vervolgt dan met te schrijven
„De Russische strategen hebben steeds een campagne voor een strijd over
een groot front moeten voorbereiden over dit onderwerp komt in de be
palingen van den dienst te velde van het Russische legér een passage voor,
welke in het licht der hedendaagsche gebeurtenissen van zeer veel be-
teekenis is.
Deze passage luidt„Het is onmogelijk op alle plaatsen even sterk te zijn.
Ten einde succes te garandeeren, moeten troepen en materieel zich op een
zoodanige wijze verspreiden, dat op de beslissende plaatsen een overmacht
wordt verkregen. In sectoren, welke niet direct van het uiterste belang zijn,
moeten voldoende troepen zijn gestationneerd, om den vijand tegen te houden.
Slechts een beslissend offensief op beslissende punten, gevolgd door een
onmeedoogende achtervolging, kan leiden tot de algeheele vernietiging der
vijandelijke troepen en hulpbronnenDe vijand moet in den aanval
volkomen worden ingesloten en vernietigd."
In een boek, dat ongeveer een jaar voor het uitbreken van den oorlog
door een student van internationale militaire zaken, onder het pseudoniem
„Max Werner" werd geschreven1), leest men over de militaire macht der
Sovjets het een en ander. Slechts enkele lezers zullen indertijd geneigd zijn
geweest dit als ernst op te vatten. Hij beschreef het Russische leger als een
leger van „enorme stootkracht". Van de Sovjet-Russische artillerie zeide
hij dat „deze aan de hoogste eischen voldoet" omtrent de mechanisatie van
het Russische leger schreef deze „Max Werner", dat die in een ver gevor
derd stadium verkeerde.
De gebeurtenissen hebben uitgewezen, dat „Max Werner" veel wijzer was
dan zijn critici. Hij vestigde de aandacht op het feit, dat de Sovjet-Russische
strategen weigerden, een plotselingen verrassings-overval in beschouwing te
nemen. „De droom, een bliksemsnel besluit in den oorlog te verkrijgen, neemt
in de Sovjet-Russische strategie geen plaats in."
De Russische militaire leiders maakten een duidelijk verschil tusschen
het strategische offensief en een verrassings-aanval. Zij weigeren te doen,
wat de Nazi's doen, namelijk alles op alles zetten om een snelle beslissing
te behalen. Hun strategie is er één van vele phasen en zij gelooven niet in
wonderen, zelfs niet in het meest vernuftige plan.
Integendeel, de Russische strategen houden rekening met de mogelijkheid
van een langdurigen en vastberaden tegenstand van den vijand.
De Russische militaire expert Isserson, schreef in 1932 „Tegenstand heeft
een neiging toe te nemen en bereikt zijn hoogtepunt van het strategische
zenith, wanneer de aanvaller zijn doel nadert en gedwongen is alles op zijn
offensief te zettenHet verzwakken van een offensief is gewoonlijk
eerder toe te schrijven aan de toenemende kracht van de verdediging, dan
aan uitputting van den aanvaller. Het grootste verbruik aan energie en het
naderen van een crisis moeten aan het eind worden verwacht.
Het genie en de vastberadenheid van de leiding komen tot uiting door het
voorzien van dit beslissende moment en door hieraan het hoofd te bieden
met een nieuwe golf operatieve krachtsinspanningen en met het inzetten
In I.M.T. 1940 nr. 7 besproken op blz. 687 e.v. Red. I.M.T.
