1260
Dit is het gevolg van de lage aanvangssnelheid van het projectiel bij het
37 mm geschut, n.l. slechts 425 m/sec., terwijl dat van het 23 mm kanon
bijna 2x zooveel of 800 m/sec. is. Men zal zich afvragen, waarom men dan de
aanvangssnelheid van dat 37 mm kanon niet opvoert. Het antwoord is, dat de
terugstoot bij dit kanon reeds een halve ton per schot bedraagt. Bij het 23 mm
kanon is dat slechts 200 kg.
Een ander groot nadeel is de lage vuursnelheid n.l. 125 schoten per minuut,
hetgeen in ons voorbeeld van zooeven slechts 2 schoten per 160 m zou geven
Het 20 en 23 mm geschut heeft daarentegen een vuursnelheid van 400 tot
500 schoten, terwijl het 37 mm kanon met de hand moet worden geladen en
er slechts 5 granaten tegelijk kunnen worden ingebracht.
De Deensche Madsen fabriek vervaardigt zeer goede kanonnenhet be
kende 20 mm kanon met een vuursnelheid van 500 granaten per minuut en
een 23 mm kanon met een vuursnelheid van 400 granaten per minuut. Het
eenige kanon met nog grooter vuursnelheid is het nieuwe 20 mm Mauser
kanon van de Messerschmitt Me-109 F, dat 900 granaten per minuut verwerkt.
De 20 mm granaat kan zware schade toebrengen en doorboort op 500 m
afstand nog dik vliegtuig-pantser. Het is duidelijk dat geen vliegtuig afdoend
gepantserd kan worden tegen dergelijke granaten. Het 23 mm kanon is een
verbeterd model, dat belangrijk zwaardere granaten afvuurt, terwijl het
gewicht van het geschut plus de munitie niet zwaarder is geworden
Een buitengewoon interessante opstelling van Madsen geschut had de
Fokker G-l. In de vooroorlogsche dagen was dit vliegtuig een van de beste
en er zijn zelfs nu nog maar weinig jachtvliegtuigen, die de G-l overtreffen.
Deze Fokker-jager had twee 23 mm kanonnen en twee 7.9 mm machine
geweren. Deze bewapening zat in den neus van het vliegtuig en binnen het
bereik van den vlieger.
Het gewicht van de bewapening is een factor van groot belang bij het
ontwerpen van oorlogsvliegtuigen en hun wapens. De gewone 7.9 en 12 mm
machinegeweren wegen niet zoo veel en zoo is het zelfs mogelijk gebleken,
in de nieuwste Hawkers 12 van deze wapens op te stellen. Hoewel de Haw-
kers-kanonnen natuurlijk een veel grooter gewicht hebben, is dit gewicht
nog betrekkelijk laag en weegt de grootere uitwerking zeker tegen dit ver
minderde gewicht op. Een groot voordeel van de mitrailleurs boven de
kanonnen is hun hoogere aanvangssnelheid, waardoor de baan van het pro
jectiel vlakker is en dus beter kan worden gericht. Door zeer lange loopen
toe te passen heeft men aan de 20 en 23 mm kanonnen echter ook reeds een
hooge aanvangssnelheid gegeven. Zoo heeft de loop van het 23 mm kanon
een lengte van 117 cm tegen 60 cm voor den loop van het 7.9 mm machine
geweer.
De grootere explosieve kracht van de 23 mm granaat is verkregen door
deze langer te maken, maar de patroon korter. De granaat heeft dus een
grooteren inhoud gekregen en de huls bevat minder kruit. Dit had tot
gevolg dat de aanvangssnelheid van het projectiel belangrijk lager werd.
(970 m/sec bij het 20 mm geschut en 800 m/sec bij het 23 mm geschut). Dat
geeft het 23 mm geschut een belangrijk korter bereik, maar daar het lucht
gevecht toch steeds op korten afstand van elkaar wordt uitgevochten, is
dat niet zulk een groot bezwaar. De granaat heeft echter meer tijd noodig om
het doel te bereiken en de grootere kromming van de baan maakt het richten
moeilijker. Dit zijn waarschijnlijk de redenen waarom dit kanon bijna steeds
gecombineerd wordt met machinegeweren.
Practisch alle vliegtuigkanonnen zijn tegenwoordig vast gemonteerd, zoowel
binnen als buiten den romp of vleugel. Alleen de allergrootste bommenwer
pers hebben beweegbare kanonnen. In geschutkoepels past men meestal
het 12.7 mm machinegeweer toe. De Boulton and Paul Defiant heeft er vier
in één geschutkoepel, terwijl in den vleugel 7.9 mm machinegeweren zijn
opgesteld. De beste plaats voor de kanonnen is de neus van het vliegtuig,
vóór den vlieger, ofschoon ze ook in den vleugel of onder den romp worden
opgesteld. Zoo zouden de 4 machinegeweren, die de Spitfire in eiken vleugel
