fig. 24.
Standaard van H. M. de Koningin.
lang. Dit strikje, de kokarde, was meestal zwart of wit of in zoo
genaamde livreikleuren gehouden.
De eerste politiek belangrijke kokarde zou zijn ontstaan door
dat Koning Lodewijk XVI van Frankrijk na de bestorming van
de Bastille in Juli 1789, een militie-kokarde in de blauw-roode
Parijsche stadskleuren op zijn witten hoedstrik zou hebben gesto
ken. Met één slag werd dit teeken het symbool van nationale,
dat heette toenmaals republikeinsche, gezindheid. De volgorde
der kleuren was van zoo weinig belang, dat zij zelfs in de vlag
nog onzeker was.
Met de verbreiding van de ideeën der Fransche Revolutie in
het laatst der 18de eeuw werd de driekleurigheid eenvoudig sym
bool der democratie. Republieken ontstonden. Overal verschenen
in de nieuwe staten verordeningen over de nieuwe kokarde en
de nieuwe vlag. "Voor de kuststaten sprak het vanzelf, dat in die
verordeningen de heraldische en zeemans-juiste volgorde van de
door het zoogenaamde metaal te scheiden kleuren moest worden
betracht, doch in de niet zeevarende landen stond men onbekend
en onverschillig tegenover die regels. Zoo kwamen de kleuren
van Zwitserland en Piemont tot stand. Daarentegen zijn de
vlaggen van Cisalpinië, Ancona en Rome juist. In de Italiaansche
Republiek en in Lucca werden door geschikte kleurverdeeling
verder varianten geschapen. Napoleon, die zelf de republikeinsche
driekleur bewaarde, zag zijn monarchale vazallen, zooals Etrurië
weer tweekleurige vlaggen invoeren. De later onder inwerking
van de Fransche denkbeelden ontstane staten als België en, voor
25
