603
eene hand dc nieuwe constitutie bezwoer, lag de andere op de beschrijving van
zijns ooms leven en op diens uitspraken. Nooit, vermeen ik te mogen zeggen,
heeft een legitiem vorst de erfenis van zijn voorganger met die consekw entie'
aanvaard, als Louis Napoleon dit deed; overtuigd als hij was, dat hij zich
alleen daardoor een moreel overwicht zou kunnen verzekeren.
Hij achtte zich later, als keizer, verplicht, zich te wreken op hen, die zijns
ooms val hadden veroorzaakt.
Onder deze stond het trotsche Engeland bovenaan. Iieeft hij het al niet met
de wapenen in de hand vernederd, zoo geschiedde dit toch op eene andere, nii t
minder kwetsende wijze, o. a. door voor Sebastopol te toonen, dat de Eransche.i
vrij wat beter dan de Engelschen het oorlogvoeren verstonden.
Met den degen in de vuist sloot hij met hen een verbondvan zoo dubbel-
zinnigen aard, dat zij het allernoodzakelijkst achtten, de vloot te vermeerderen,
de Britsche kusten zooveel mogelijk te versterken, en de weerbare mannen in
korpsen riflemen'te vereenigen, ten einde zulke vriendschap te kunnen verdragen.
Door dezen vriend gesteund, wierp Napoleon te Sebastopol, aan de Zwarte
Zee, de vensterruiten in van het luchtkasteel, dat Rusland aan den Bosphorus
had opgetrokken. Dit was de weerwraak voor Moskou en de Beresina.
Nu kwamen de Oostenrijkers aan de beurt. In den vrede van Campo-formio
had zich generaal Bonaparte door graaf von Cobenzl om dei; tuin laten leiden.
Dat moest gewroken wordenmen konbij deze gelegenheidvoor Carbonari
spelen, voor de vrijmaking van Italië vechten en daarbij iets verdienen. In
geen geval mocht echter Italië te groot of Oostenrijk te veel vernedeid worden,
want men had het later tegen Pruisen noodig. Na den slag van Solferino
maakte Napoleon, tot spijt, en verontwaardiging van Italië, te Villa Franca
vrede met Oostenrijk, en liet het Venetië behouden.
ïntusschen begon de strijd van Denemarken tegen de beide groote Duitscke
mogendheden. Napoleon liet ze vechten, zich verzekerd houdende, dat hij, als
liet te pas kwam, daarmede zijn voordeel te kunnen doen; en tevens verwach
tende, dat Pruisen en Oostenrijk, het over den buit niet eens wordende, tegen
elkaar in oorlog gewikkeld en daarna, door wederzijdsche verzwakking, een ge-
makkelij ken prooi zouden worden.
Oostenrijk wapende zich geducht, want het wilde noch het deensch-duitsche
vorstendom aan de Elbe, noch zijne superioriteit in Duitschland prijs geven.
Dat kon echter Pruisen niet gedoogen. Het lette op de toekomst, en voorzag
voor zijn bestaan het ergste, wanneer het niet, met allen spoed, den invloed
van Oostenrijk vernietigde. Met de kracht van den stormwind overviel het den
kolossus en diens duitsclie vrienden, sloeg ze ter neder, grondde op de vero
verde superioriteit den noordduitschen bond, en stelde, in plaats van het tamelijk
gehate Pruisendom, de duitsclie eenheid op den voorgrond.
Dit alles liet Napoleon geduldig toe. Hij was er te veel van overtuigd, hoe
weinig hel beteekende, dat de overwonnen vorsten zich bij Pruisen aansloten,
