576 uitoefende, daar ieder onder zijne omgeving zich bezorgd maakte over die lange reis. Het was toch duidelijk, dat hij, zoodra hij te Moskou zou zijn aangekomen, verwonnen zou zijn, want de Russen hadden slechts te weigeren in onderhandeling te tredenom hem te noodzaken die stad te verlaten, waar hij niet kon blijven, en terug te trekken op zijne inkwar tieringen in Polen. Deze terugtocht was eene nederlaag; niet alleen was de veldtocht in dit geval mislukt, maar hij eindigde ook met een1 langen teruggaanden marsch, waarbij men week voor de Russen, die vervolgden, loen zij zich in den Kremlin had opgeslagen, schreef hij om te onder handelen; de keizer Alexander antwoordde hem zelfs niet. De Russen hadden pas hunne hoofdstad verbrand, die in handen van den overweldi ger was; dit was toch niet om haar terug te koopen door een vredesver drag. Hun vijand had zich-zelven overgeleverd, maar wat zij zich in hunne meest bedwelmende droomen nooit zouden hebben durven voorstellen, is, dat die vijand zijn verblijf in die verbrande stad zou verlengen, en dat hij, den 14'len September Moskou binnengekomen, er eerst den 19(leu Oc tober uit zoude trekken. Door dit onbegrijpelijk uitstel van vijf weken deed hij den terugtocht, die een marsch van veertig dagen eischte, in het midden van een1 Moskovitischen winter plaats hebben. Men weet, wat gebeurde; het leger, overstelpt door koude, gebrek hebbende aan levens middelen en kleederen, bestookt door de Russische troepen, aan wier aanval het aanhoudend blootstond, kwam geheel 0111; er is in de geschie denis van de legers, toebehoorende aan de machtige natiën van de bescha ving, geen voorbeeld van zulk eene ramp. Een krijgsman van groot ka rakter, een Alexander, een Cesar, een Erederik II, zou, indien hij den misslag begaan had naar Moskou voort te rukken en zich door het enkele feit van dien misslag verwonnen had gezien, slechts gedacht hebben aan de redding van de braven, die hem zoover gevolgd hadden, en, Moskou door de vlammen latende verteren, zou hij zich gehaast hebben den win ter te voorkomen en zijn leger in veiligheid te brengen. Maar de koppig heid, die onzinnig in opstand komt tegen de natuur der dingen, hield Napoleon te Moskou tot het oogenblik, dat hij er niet meer blijven kon. Deze psychologische eigenaardigheid zien wij weder te voorschijn treden te Leipzig en te Waterloo. Dus wist Napoleon den oorlog niet te voeren tegen eene opgestane natie, die strategische combinaties ontdook, noch tegen een1 generaal, die, volgens een vast plan, manoeuvreerde om hem af te matten en uit te putten zonder zich-zelven in de waagschaal te stellenwant de nederlaag lag niet in de eind ramp, die teweeggebracht werd door den spijt van de onmacht, en waarvan de ontzettende omvang alle aandacht van andere

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Militair Tijdschrift | 1870 | | pagina 586