rende partijen onderling vergelijkt, twijfelt men er bijna niet aan, of Turenne ik noem hem, omdat hij te gelijk stoot en voorzichtig was, in staat tot taai volhouden en onstuimigen aanval zou Parijs lang ge noeg verdedigd hebben om den bondgenooten een vredesverdrag te doen begeeren. En onder deze verdedigingsmiddelen sla ik de Eransche vaderlandsliefde hoog aan, die ontwaakte, toen zij den grond door den vreemdeling be treden zag. Wat ik zeg voor 1814, dat eindigt, moet gezegd worden voor 1815, dat aanvangt. In deze twee jaren verontwaardigde men zich over de uitkomsten van den vijand, men verhoovaardigde zich op de zege vierende verdediging van de republiek, men vreesde voor de omwenteling. Hoezeer het Eransche volk ook den oorlog moede was, zou het toch niet geaarzeld hebben voor een1 minder ougelukkigen vrede dan dien, welke het opgelegd werd, op zijn1 bodem eene worsteling aan te gaan, die zelfs voor eene coalitie gevaarlijk ware geweest; de nationale gardes, de vrij korpsen, dc gefedereerde!), de jeugd, niets ontbrak. Maar liet hoofd van den staat, dat zich van zijn lot had meester ge maakt, liet alles ineenvallen, en van dien oogenblik was het zeker, (lat Frankrijk tweemalen zou bezwijken. De duur van Napoleon's veldtochten wordt steeds korter en korter; geducht en sprekend bewijs voor het onredelijke van het aanvallend stel sel, waar alleen eene verdedigende houding, zoo koelzinnig mogelijk be dacht, zoo hardnekkig mogelijk in het betwisten van tijd en terrein, zoo spaarzaam mooglijk met hulpbronnen en manschap, kans van slagen bood. De veldtocht van 1815 duurde zes dagen; tusschen den 14$Sn en 18'1™ Juni was alles geëindigd. Allendie Napoleon omringdenhadden hem de onloochenbare voordeelen van een verdedigingsoorlog voor oogen ge houden de aanhoudende toeneming van de strijdkrachtennaarmate men zich versterkt en zich wapent; de afneming van de vijandelijke strijdkrach ten, naarmate zij zich verwijderen van hare basis, versterkte plaatsen achter zich krijgen, in den rug bestookt worden; de moeilijkheid voor bondgenooten, zich onderling lang te verstaan om een' oorlog voort te zetten. Niets van dat alles veranderde zijn besluit, en, inderdaad, men verzocht hem te doenwat hij nooit gedaan had. Hij begon dus weder, alsof er niets gebeurd was, zijne strategie, en ging den vijand op vijan delijk grondgebied aantasten. In bet verhaal van den veldtocht van 1815, dat tot zooveel verschil van meening aanleiding heeft gegeven, heeft men een' gids noodig; niet één haalt bij Charras. Hij heeft, als kundig krijgsman, het terrein door- loopende stellingen opgenomende afstanden gemeten. Na dit gedaan

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Militair Tijdschrift | 1870 | | pagina 591