430
Ook lie bivouac- en wachthuttendie door de aanhoudende hevige
regens zeer geleden haddenwerden weder bewoonbaar en zooveel
mogelijk in orde gebracht, om de troepen althans eene droge slaap
plaats te verzekeren. Yeel tijd om zich aan ledigheid te gewennen werd
hun dus niet gelaten.
Op den 28sten des morgens werd dan eindelijk, daar de weersge
steldheid bijzonder gunstig en de bodem genoegzaam opgedroogd
was, om snelle bewegingen der kavallerie toe te laten, de marsch
naar Boni aangevangen op de wijze en in den vormzooals door
den schrijver op bladzijde 283 en volgende zeer juist is beschreven.
De d rie kolonnes of afdeelingen, hoewel onder mijne bevelen ver-
eenigd, vormden ieder een afzonderlijk geheel met hare artillerie,
kavallerie enz., zoodat elk geheel zelfstandig handelen kon. Als
einddoel was Boni aangegeven, met den last tot wederzijdsche on
dersteuning zoo noodig en om als bevelen ontbraken, altijd met het oog
op het einddoel, naar omstandigheden tc handelen. Uit de verken
ningen, en uit het gejoel en getier der Bonierenwas gebleken dat zij de
hoofdmacht, tot verdediging van dat terreingedeelte bestemd, veree-
nigd hadden langs den weg van Badjoa naar Boni, waarbij hun rech
tervleugel leunde aan de kampongs Tjiloeë en Maloe, en de linker
aan Laona en Tibodjong. Hoewel dat terrein tot op eenigen afstand
van Badjoa op den ÏSH™ was opengekapt en gezuiverd, was het ver
der op nog even dicht begroeid als vroeger. Kon men daardoor de
stelling der Bonieren niet zienomgekeerd maskeerde die onze be
wegingen voor hen. Hoewel nu het doordringen, langs dien weg zeer
uitvoerbaar was, moest men daar op versperringen en kleine verster
kingen (tampat koekoe geheeten) rekenendie niet zonder verlies
opgeruimd en genomen koudeu worden, waardoor ook weder tijd zoude
verloren gegaan zijn, en ik wilde met de minst mogelijke verliezen,
en in den kortst mogelijken tijd, voor de hoofdstad verschijnen, waar,
naar aller meening, alle krachten zouden noodig zijn.
Daarom besloot ik zoo stil mogelijk af te marcheeren en de vijan
delijke stelling om te trekken, welke beweging door het begroeide
terrein, maar nog meer door de voor Badjoa liggende hoogte, aan
het oog van den vijand onttrokken was, en den weg bezuiden Tjiloeë
en Maloe te nemen, waar de terreinsgesteldheid grootendeels bekend
was, en de linkerflank, door het veel meer open terrein, geen ern-
stigen aanval te wachten had.
Aan de beide kompagniën van het 14? bataillon de bezetting van
Badjoa, die, met het doel om de Bonieren te misleiden, met een
