443
vormt de schoonste bladzijden vaif zijn boek en is eene aandachtige
lezing overwaardig.
Tot juist begrip van dat goed'uitgewerkte hoofdstuk, laten we
hier de geschiedenis van het tirailleur-gevecht en der kompagmes-
kolonnes volgen en putten die uit Rustow's Krijgsgeschiedenis van
den nieuwer en tijd.
De minachting, die de hoogere klassen in de achttiende eeuw over
het algemeen voor de minderen koesterden een overblijfsel van
den riddertijd, waardoor de waarde der //gemeenen" als menschen
algemeen zeer gering geschat werd was de oorzaak, dat men vol
strekt niet op de gedachte kwam, de met geweren gewapende sol
daten eenige zelfstandigheid te geven.
Van het tirailleur-gevecht kon derhalve toen geene sprake zijn.
Het bataljon moest altijd bijeen blijven, onder de oogen en in
de hand van den aanvoerder. In de legers van Frederik den Groote
was dit vooral noodigom de desertie te beletten, daar het aantal
vreemdelingen in zijn leger aanmerkelijk groot was. Hij beval zijne
generaals daarom dringend aan, alle'gevechten om terreinvoorwerpen
te vermijdenomdat het daarbij volstrekt noodzakelijk was, den troep
gedeeltelijk te ontbinden, en de soldaten zich in de huizen, schuren
en bosschen konden verbergen.
Eerst in den Noord-Amerikaanschen vrijheidsoorlog waarin La
fayette met zijne ondernemende schare Eranschen schitterde werd
het tirailleur-gevecht geboren. Die oorlog gaf aanleiding, dat men in
de Europeesche legers bij elke kompagnie infanterie eenige soldaten
met bussen wapende, maar het getal dezer manschappen was zeer
klein en de busschutters werden niet eens als tirailleurs onderwezen
en geoefend.
Een groot aantal officieren en soldaten van het Fransche leger van
179-21795 was in Noord-Amerika geweest en had daar de, hoe
wel nog zeer gebrekkige, toepassing van het tirailleur-stelsel gezien.
Dit stelsel viel zeer in den smaak van het Kepublikeinsche leger,
zoodat zelfs de jongste Fransche rekruten in verspreide orde al. vu
rende konden vooruitrukken. Ieder individu had bij deze formatie
gelegenheid uit te munten, zijn eigen oordeel te gebruiken, maar
vooral om zelfstandig te handelen.
Om die reden koos men de formatie in verspreide orde tot den
normalen vorm van het vuurgevecht der infanterie; maar eerst in
1809 werd door de Oostenrijksche infanterie het verspreide gevecht
oordeelkundig toegepast.
