VARIA.
Over de noodzakelijkheid van de offensive oorlogvoering. Het
is een der merkwaardigste feiten uit den veldtocht van 1870, dat
de Franschen geheel afstand deden van hunne vroeger steeds gevolgde
offensive tactiek, en daarvoor bijna doorgaand eene tijdelijke verde
diging van stellingen in de plaats deden treden.
Sedert jaren, ja eeuwen, was op het slagveld de aanval met de
blanke wapens bij hen regel geweest; een aanval, die trouwens
geheel in overeenstemming was met de geaardheid erl met de schit
terende hoedanigheden der Franschen, en niet weinig had toegebracht
tot, den roemvollen naam hunner legers. Italië, de Krim en Mexico
waren nog van zulk een aanval getuige geweest.
Plotseling veranderde dit stelsel na den oorlog van 1866. De
overwinning der Pruisen werd aan hunne betere vuurwapenen toe
geschreven het Fransche bewind haastte zich zijne troepen met
chassepots te bewapenen; van de wonderen van het nieuwe geweer,
z.ijn juist schot en verre dracht, werd hoog opgegeven, en men
meende, dat het voortaan gedaan was met den bajouetaanval. De
troepen werden daarentegen geoefend in het maken van tranchées-abri.s
en 111 het opwerpen van veldverschansingenen leerden het gedu
rende geruimen tijd bezetten eeuer voordeelige positie, door natuur
of kunst gevormd, beschouwen als het toppunt der krijgskunde en
als de zekere weg ter overwinning.
Onder deze omstandigheden begonnen de vijandelijkheden van
1870; de Fransche aanvoerders zagen af van den offensiven krijs;,
die hen zoo dikwijls tot den roem had geleid; het schieten op ver
ren afstand verving den aanval met «liet blanke wapen, en aanhou-
