275
uithangen; maar is dat onze schuld? Wij zijn pas twee dagen hier;
kunnen wij er wat aan doen? Men weet toch wel, dat wij ge
komen zijn om te leeren, en men moest, mij dunkt, dat men een
beetje geduld met ons moest hebben. En men houdt ons tegenover
de luï voor den gek, en men legt de hand op ons, en men geeft ons
stompendie wij verdragen moetenterwijl de anderen ons uitlachen.
Ik begrijp niet, waarom men ons zoo mishandelt; ik was blij sol
daat te wordenik zei bij mij zeiven//ik zal mijn plicht doen
mijn superieuren zullen van mij houden", maar nu zie ikMis
schien let men er niet meer op als men er eens aan gewoon is, maar
het doet zeer op die manier behandeld te worden. Tehuis leefden
wij onder ons; ieder hield van ons; hier, daarentegenspot men zelfs
met de onzen; heb geduld met ons..., maar... dat doet zeer...
kijk dat doet te zeer."
Deze laatste woorden werden op een toon van werkelijke droef
heid uitgesproken; daarna zweeg de rekruut en sloeg de oogenneêr,
terwijl hij voortging met binnensmonds te mompelen.
De officier liet eenige oogenblikken voorbijgaan zonder iets te
zeggen; hij stak een sigaar aan, en zei toen op onverschilligen toon,
alsof hij niets gehoord had of niets had willen hooren;
//Trek die das wat naar de laagte", en hij zelf hielp hem.
//Zoo zit zij nu goed. Keer je eens om." De soldaat keerde zich
om. De officier trok de plooien van de kapotjas naar beneden en
maakte ze effen. //In den kapotjas moeten geen plooien zijn; hij
moet glad zijn als mijn hand. Keer je nu nog eens om." Hij keerde
zich meer om. De officier zette zijn politiemuts goed.
//Zooeen beetje op zijom je een cr&nig air te geven." De
rekruut glimlachte. //Houd je goed recht, het hoofd in de hoogte,
en als je loopt, moet je gang los, vlug, gemakkelijk zijn, zoo als
toen je met de ballen speelde op de binnenplaats vtn ons huis,
herinner je je 't nog?"
De rekruat begon te lachen en gaf een teeken van ja.
//Goed" ging de officier voort, terwijl hij tegen den muur
leunde en het eene been over het andere sloeg//en kijk iedereen in
't gezicht, want je hoeft je voor niemand te schamen. Begrepen?
Al ging de Koning zelf voorbij, zou je hem nog in 't wit van zijn
oogen moeten kijken, want op die manier toonen wij onzen eerbied,
wijsoldatenonthoud dat."
De rekruut gaf een teeken van ja; hij begon weer moed te vatten
