590
want tot nu toe was hij steeds bij de genie en bij den generalen staf
werkzaam geweest.
Ook daar onderscheidde hij zich, in de bloedige gevechten tegen
de Indianen, en hij voerde met den kolonel Johnston, gedurende twee
jaren, die expeditie aan.
In 1859 met verlof te Washington zijnde, werd hem opgedragen
een begin van oproer te dempendat als het voorspel kon aangemerkt
worden van het op handen zijnde onweder in Amerika.
Eenige opstandelingen, geleid door John Brown, die reeds ongere
geldheden in Kansas had verwekt, maakten zich meester van de
gouvernements-wapenfabriek en het arsenaal te Harper's Eerry, en
hadden verscheidene aanzienlijke ingezetenen als gijzelaars medege
voerd. Lee kreeg bevel hen te bevrijden en het gelukte hem niet al
leen, door eene stoutmoedige overrompeling, de gijzelaars op vrije voe
ten te stellen, maar ook al de opstandelingen gevangen te nemen.
Moeite kostte het hem wel, hen levend in handen der autoriteiten
te stellen, daar de bevolking zich-zelve recht wilde verschaffen.
Hij keerde daarna weder naar Texas terug, tot de verschrikkelijke
crisis in de Yereenigde staten losbrak.
-De verkiezing van Lincoln tot president, vooral door toedoen van
de republikeinsche partij, was oorzaak, dat eenige Zuidelijke staten
zich afscheurden. Zuid-Carolina gaf den 203tel1 December 1860 het
voorbeeld, en dit vond den lstel1 Eebruari 1861 navolging bij Texas,
Misissipi, Elorida Georgië, Alabahama en Louisiana; deze zeven ge
confedereerde staten benoemden Jefferson Davis tot hunnen president.
Weldra voegden Noord-CarolinaTennessee, Missouri, Kentucky en
de Arkansas zich er bij. Deze afscheuring had natuurlijk vijande
lijkheden ten gevolge.
Den 13el1 April 1861 gaf het fort Sumter zich aan den generaal
Beauregard over', en den volgenden dag vaardigde Lincoln eene
proclamatie uit, waarbij 75,000 man onder de wapenen werden geroe
pen om de in opstand verklaarde staten tot gehoorzaamheid terug
te brengen.
Gelegen tusschen al de groote Zuidelijke staten, had Yirginië
hun voorbeeld niet gevolgd. Het had er een tegenzin in, de Unie
te verlaten, den standaard vaarwel te zeggen, waaraan het zelf zoovele
schoone lauweren had toegevoegd, en deel te nemen aan eenen strijd,
die natuurlijk ook op zijnen bodem zou gevoerd worden.
Gedurende vele weken aarzelde de Yirginische Conventiewelke
