599
Eu nog kwam Jackson niet. Lee, altijd eveii kalm en ernstig,
verraadde door niets zijne ongerustheidmaar de toestand werd elk
oogenblik hachelijker; daar gaat omstreeks 3 uur te midden van
het gedonder der kanonnen de kreet op: //Jackson is aangekomen.'
Jackson is werkelijk aangekomen, en meldt zich bij Lee aan//Zoo,
generaal, zie ik U eindelijk, ik had gehoopt U eerder te zieD." Stil
zwijgend sloeg Jackson aanterwijl hij de hem toegestoken hand
van Lee druktevan Leevan wien hij eens zou zeggen//dat is
een wondermensch, dien ik overal blindelings zou volgen."
Terwijl Lee met ongerustheid naar de zijde keek, waar het ar
tillerievuur het, hevigst was, zeide hij//het is een verschrikkelijk vuur
zoudt gij denken, dat Uwe soldaten het daarin kunnen uithouden'r
Jackson zweeg een oogenblik en antwoordde kort af//Generaal, mijne
soldaten kunnen het overal uithouden, ook daar wel"; en zijn paard
de sporen gevende stelde hij zich aan het hoofd zijner regimenten
en deed een verwoeden aanval.
Van dit oogenblik werd de strijd hardnekkiger. Van beide zijden
werden ieder oogenblik de aanvallenonder eene hagelbui van kogels
en schroot, hernieuwd. Het scheen dat de gefedereerdenopgesteld
achter eene hoogte en beschermd door de werkendie den vorigen
dag niet hadden kunnen genomen wordenniet uit hunne stel
lingen te verdrijven waren. Eindelijk wagen de geconfedereerden
voorafgegaan door hunne generaals, eenen laatsten aanval met de
bajonet; onder een verschrikkelijk vuur des vijands drijven zij hen
terug, planten hunne vaandels op de federalistische redouten, en eene
zegenkreetopgaande uit de borst zoowel der gewonde als reeds vermoei
de soldaten, bewees Lee, dat hij overwinnaar was.
Toch boden de Noordelijken nog wederstand achter hunne laatste
stelling. Een nieuwe uitbarsting volgde; de artillerie der gefedereer
den werd tot zwijgen gebracht, en de ondergaande zon bescheen een
groot aantal dooden en gewonden, terwijl het noorderleger aftrok, zijne
stukken geschut in handen der zuidelijken latende.
Het eerste wapenfeit tusschen Lee en Mac-Clellan was voor den
laatsten nodloottig geweest, hoewel zijn soldaten uitstekend gevochten
hadden. Door deze nederlaag kon hij er niet meer aan denken, Eich-
mond aan te vallenhem bleef niets anders overdan eene geregelde
aftocht te beproeven naar de James-rivier. In den nacht trok hij de
Chickahomiug weder over, terwijl Lee zich op het met zoo veel bloed
gekochte slagveld legerde.
