618
Daarom beproefde hij eeire strategische doorbreking, door zich tusschen
Lee en Richmond te werpen. Lee raadde echter het planen na
een der merkwaardigste marschen, waarvan de krijgsgeschiedenis ge
waagt, waarin hij door menigvuldige schijnbewegingen Grant in het
onzekere liet, bereikte hij Spottsylvaniëde positie, die Grant zoo
gaarne had willen bezetten. Hij had er reeds verscheideue aardewerken
aangelegd toen Grant aankwam. Deze deed onmiddellijk eenen aanval,
doch kon den eersten dag de geconfedereerden niet verdringen. Den
volgenden dag werd de aanval hervat. De strijd werd man tegen
man in de loopgraven gevoerdde geconfedereerden verdedigden met
de grootste dapperheid hunne stellingen. Iutusschen had Grant het
vijandelijk centrum van Johnston doorbroken en dacht toen meester
van het slagveld te zijnmaar hij bedroog zichwant met het
centrum had hij nog niets gewonnen, en hij moest bekennen, dat
hij geen beslissend voordeel behaald had. Dit waren de bloedigste
en wreedaardigste dagen van den geheelen oorlog. De strijdende
partijen waren zoo dicht bij elkander, dat de wederzijdsche vaandels
op dezelfde palissadeering stonden. Achter hunne werken lagen hoopen
van geconfedereerden, die met de blanke wapenen afgemaakt waren.
Hier verloren de zuidelijken 7000, de noordelijken 18,000 man.
De toestand van Lee was gedurende dien strijd dikwerf zeer hache
lijk geweest; maar steeds redden hem zijn koelbloedigheid en veld
heersblik. De gelederen, met eene onstuimigheid, die hem onge
woon was, verzamelende, plaatste hij zich aan het hoofd van zijne
Virginiërs, en wees hen, zijn hoed afnemendenaar den vijand. Aan
de toejuichingen kwam bij het zien hiervan geen einde, en het was
een indrukwekkend gezicht, die grijze krijgsman, blootshoofds voor zijne
troepen te zienhet gevaar trotseerende. De generaal Gordon, dit be
merkende, greep het paard van Lee bij de teugels en riep: Gene
raal, dat is uwe plaats niet, gij moet meer achterwaarts, uwe Geor-
giërs en Yirginiërs staan altijd palniet waar mijn jongensgij
zult hier niet wijkeu."
NeenNeenwas het duizendvoudige antwoordmaar Lee moet
meer achterwaarts. Lee moest gehoorzamen en het bevel aan zijnen
braven onderbevelhebber Gordon overlaten. Acht dagen bleef Grant
gekampeerd voor de verschansingen van Lee, om versterking uit het
Noorden af te wachten en de zwakke zijde van zijn tegenstander te
vinden. Dit laatste gelukte hem echter niet, en hij besloot op
Richmond aan te rukken. Den 23en Mei aan de North Anna Ri-
