153
Hoe uit te drukken wat de oogen van den soldaat dan antwoordden,
en wat er omging in zijn hart bij het drukken van de ontvleeschde
hand, die uitgestoken werd om de zijne te zoeken.
Audere malen daarentegen kwam de ziekenoppasser na weinige
dagen in de kazerne terug, en nauwlijks binnengekomen, ging hij
op zijn bed zitten en met den laadstok van zijn geweer porren in den
bek van de lamp; eene verrichting, zeer voordeelig voor hem die zijne
oogen verbergen wilterwijl hij het hoofd omlaag houdt.
De officieren gingen gestadig de lijders in de hospitalen opzoeken.
Zij begaven er zich in genoegzaam grooten getale heen om bij elk
bed te kunnen verwijlen, en vermeden alzoo aanleiding tot droefheid
en ontmoediging te geven aan hendie zouden hebben kunnen wa
nen, dat zij aan zich zeiven overgelaten bleven. Deze bezoeken
waren voor de arme patiënten een behoefte geworden. Op het gewone
uur hoorden zij op de trappen het sabelgekletter en stemmengeluid;
hunne blikken wendden zich onwillekeurig naar de deur, in af
wachting, dat zij open zou gaan om doortocht te verleenen aan de
bezoekers, die zich dadelijk in de zalen verspreidden. Alle gezichten
flikkerden op, en in de flauwe oogen der stervenden zag men een
licht schijnsel van hoop en troost schitteren. Arme jongelingen Er
waren dagen, waarop het slepen van de sabels zich een uur later
deed hooren dan naar gewoonte. In dat uur waren zij geheel oog
en geheel oor; bij de geringste opschudding meenden zij het ge-
druisch der voetstappen, het geluid der stemmen te herkennen. Hun
overspannen verbeelding schilderde hun onvoorziene beletselennieuwe
ongelukken, die plotseling waren opgekomen, en in dien staat van
gejaagdheid deed het gevoel van pijn zich te levendiger gevoelen.
//Ze komen niet, ze zullen niet meer terugkomen, en ik ben
zoo ergmisschien zal ik niet tot morgen levenen ik zal verlaten
stervenHa! daar zijn ze!"
Dit gevoel werkte zoo weldadig, dat het zich niet in woorden
laat uitdrukken.
Men weet, dat de ziekenoppassers der militaire hospitalen allen
ouder de soldaten genomen werdenop vele plaatsen hadden zij die
taak ook te vervullen in de burger-gasthuizenwat zij deden zoo
lang er niemand onder de bevolking te vinden was, die zich tot
dezen dienst wilde leenenwelke zoo zeer door de inwoners gevreesd
werd, dat zelfs het lokaas der rijkste belooningen hen niet kon doen
besluiten zich daarvan te kwijten. De soldaten boden zich uit eigen
beweging voor dat werk aan.
