322 een beroep op de inlandsehe officieren en dezen zwoeren dat zij de Europeanen veilig naar Sitapore zouden brengen. Het konvooi verliet, zoo zegt kapitein Orr, ten 5 ure 's avonds Mohamdi en kwam te middernacht te Bar war aan. Vóór het vertrek van Mohamdi hadden de Sepovs 110.000 ropijen uit 's lands kas onder elkaar verdeeld en de gevangenen in vrijheid gesteld. Den volgenden mor gen vertrokken wij naar Aurangabad; de mannen te paard of te voet, de vrouwen in een cabriolet en op de bagage wagen aan het hoofd der kolonue. Ha, twee uren op die wijze gemarcheerd te hebben werd er halt gehoudentoen onverwacht een ruiter kwam aanrennen, die ons mededeelde dat wij vrij waren om te gaan waarheen wij wilden. Wij lieten ons dit geen tweemaal zeggen en reeds begon de hoop in onze harten te herleven, toen wij bemerkten dat wij achtervolgd werden, en spoedig waren wij dan ook omringd van soldaten. Zoo ging het gezamenlijk voort toen eensklaps, wij waren nog slechts ongeveer een mijl van Aurangabad verwijderd een woedende Sepot- den kapitein Key een geweer uit de hand rukte en daarmede den ouden luitenant Shields van het leven be roofde. Dit was het teeken van den algemeenen moord. Als het ware uit instinkt begaven wij ons allen naar een grooten boomen de vrouwen verlieten in allerijl de wagens. Het regende kogels om ons heen en de lucht trilde van duizende verschrikkelijke kreten. Onze arme vrouwen wachten biddende den dood af. Gelaten in mijn lot bleef ik te midden der ongelukkige slachtoffers, toen de gedachte aan mijn vrouw en kind de zucht tot levens behoud bij mij deed herleven en ik den moordenaars te gemoet snelde. Ik werd door den Sepov Gourdlian her kend. die mij toeriep om mijn pistool weg te werpen en op hem te vertrouwen. Ik gehoorzaamde werktuigelijk en Gourdhan met verscheidene zijner kameraden vormden

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Militair Tijdschrift | 1877 | | pagina 328