322
een beroep op de inlandsehe officieren en dezen zwoeren
dat zij de Europeanen veilig naar Sitapore zouden brengen.
Het konvooi verliet, zoo zegt kapitein Orr, ten 5 ure
's avonds Mohamdi en kwam te middernacht te Bar war
aan. Vóór het vertrek van Mohamdi hadden de Sepovs
110.000 ropijen uit 's lands kas onder elkaar verdeeld
en de gevangenen in vrijheid gesteld. Den volgenden mor
gen vertrokken wij naar Aurangabad; de mannen te paard
of te voet, de vrouwen in een cabriolet en op de bagage
wagen aan het hoofd der kolonue. Ha, twee uren op die
wijze gemarcheerd te hebben werd er halt gehoudentoen
onverwacht een ruiter kwam aanrennen, die ons mededeelde
dat wij vrij waren om te gaan waarheen wij wilden. Wij
lieten ons dit geen tweemaal zeggen en reeds begon de
hoop in onze harten te herleven, toen wij bemerkten dat
wij achtervolgd werden, en spoedig waren wij dan ook
omringd van soldaten. Zoo ging het gezamenlijk voort
toen eensklaps, wij waren nog slechts ongeveer een
mijl van Aurangabad verwijderd een woedende Sepot-
den kapitein Key een geweer uit de hand rukte en
daarmede den ouden luitenant Shields van het leven be
roofde. Dit was het teeken van den algemeenen moord.
Als het ware uit instinkt begaven wij ons allen naar
een grooten boomen de vrouwen verlieten in allerijl
de wagens. Het regende kogels om ons heen en de lucht
trilde van duizende verschrikkelijke kreten. Onze arme
vrouwen wachten biddende den dood af. Gelaten in mijn
lot bleef ik te midden der ongelukkige slachtoffers, toen
de gedachte aan mijn vrouw en kind de zucht tot levens
behoud bij mij deed herleven en ik den moordenaars te
gemoet snelde. Ik werd door den Sepov Gourdlian her
kend. die mij toeriep om mijn pistool weg te werpen en
op hem te vertrouwen. Ik gehoorzaamde werktuigelijk
en Gourdhan met verscheidene zijner kameraden vormden