331
feu eenemale ontbrak. Hierin werd voorzien door de chip-
patiseen soort pannekoek op een rooster gebakken, een
moeielijk te verteren voedsel. Tot overmaat van ramp
heerschten koorts, cholera en dysenterie in hevige mate,
en konden de hospitalen de lijders niet bevatten.
Doch niettegenstaande al die ellende gaven die dappe
ren den moed niet op; „geen kapitulatie!" was het wacht
woord, en liever zouden zij zich onder de puinhoopen
der stad laten begraven dan dat woord te breken.
De Sepoy Angad, die den 22™ Juli zulke goede tij
dingen gebracht had, verscheen weder den 15™ Augustus
met een bericht van den adjudant-generaal, dat de Engel-
sche troepen den volgenden dag op inarsch zouden gaan
en over vijf of zes dagen te Lucknow zouden zijn. Een
laatste zinsnede beval den verdedigers aan, des noods
met den degen in de vuist te trachten, eene vereeniging
met het te hulp komende leger te bewerken. Deze brief,
gedagteekend van Mangalwar, den 4e" Augustus, was reeds
meer dan een week oud en Angad verklaarde deze vertraging
door te zeggen, dat hij door de Sepovs aan de voorpos
ten was aangehouden; toen hij weder vrijgelaten was,
had hij de troepen weder opgezocht, doch zij waren reeds
van Mangalwar vertrokken.
De tijdingen waren zonder twijfel zeer bemoedigend,
doch de gestelde voorwaarde, om zich met de wapens
in de hand met het aanrukkende leger te vereenigen, was
onuitvoerbaar. Het antwoord van kolonel Inglis, dat
Angad den volgenden dag medenamschetste op eenvou
dige wijze den waren toestander was echter onwille
keurig een fout ingeslopen: de mondvoorraad was niet
zoo uitgeput als de kolonel opgaf. Dit laat zich hierdoor
verklaren, dat de voorziening van levensvoorraad onder
het bestuur van Sir Henry Lawrence door de civiele
autoriteiten had plaats gehad, waardoor de intendance
