81
Maar de vrede van Parijs was niet alleen een vrede
tussehen Rusland en de Porte, het was ook een vrede
tusschen Frankrijk, Engeland en Rusland, en geen ver
zuim door de Porte kan liet recht van Groot-Britannië
op handhaving van de bepalingen verzwakken.
De tegenwoordige staat van zaken in 't Oosten gelijkt
treffend op dien van het jaar 1827. In 1826 (April)
was Engeland toegetreden tot een protokol, waarbij het
zich met Rusland vereenigde om van de Porte de on-
afhanklijkheid van Griekenland te verkrijgen.
Daar het protokol gebleken was zijn uitwerking te mis
sen, onderteekende Canning in Juli 1827 het traktaat
van Londenwaarbij bepaald werddat de Mogendheden
de onmiddellijke werking van een wapenstilstand tusschen
de strijdenden zouden verzekeren, en voor dat doel werd
de zeeslag bij Navarino geleverd. Maarzeide de Hertog
van Wellington, „de slag bij Navarino en het in den
steek laten van de Porte door de verbondene Ministers
hadden al de middelen uitgeput, die het traktaat aan de
hand deed. Zij werkten niets op de Porte uit. De Bond-
genooten verkeeren in de noodzaaklijkheid, hun toevlucht
te nemen tot de latere maatregelenwaarop geduid
wordt in de derde afdeeling van het Geheim Artikel."
(Die uitdrukking latere maatregelen'''' komt nauwkeurig
overeen met de krachtige maatregelenin den staart
der onlangs opgemaakte Berlijnsche nota der drie keizers.)
Middelerwijl besloot de keizer van Ruslandvoor zijn
eigene rekening Turkije den oorlog te verklaren, en deel
de aan Engeland en Frankrijk een operatie-plan mede,
waarin hij hen uitnoodigde zich bij hem aan te sluiten.
Zoo de Bondgenooten niet konden goedvinden dat operatie-
plan aan te nemen, zoude zijn keizerlijke Majesteit zich
vrij beschouwen, om na den oorlog zulke maatregelen tot
bevrediging van Griekenland voor te stellenals met ses
6
