Met het oog op deze sterkteverhouding wenste de koning - als
gezegd - offensief optreden aan de Maas, d.i. tegen Hoey en Luik.
La Mothe zou met 12 bataljons de Franse grens dekken aan de zijde
van Vlaanderen, GacÈ met een korps aan de kant van Hene
gouwen1). De vrees der Fransen voor een strategische overvalling
werd niet bewaarheideerst een maand later zouden de twee legers
geheel te velde en geconcentreerd zijn.
Voor de zeemogendheden bestond er een zeer gegronde reden
om de veldtocht niet voor half Mei te openende afwezigheid van
de opperbevelhebber. Om deze te verklaren is enige uitweiding
noodzakelijk. De Noorse oorlog en de politiek van Karel xii waren
voor de geallieerde staatslieden steeds een punt van zorg geweest.
Gedurig hadden zij er naar gestreefd, de Zweedse koning van alle
bemoeienis met de Westeuropese zaken verre te houden, en tot nog
toe had deze krijgshaftige vorst met de oorlog in Rusland, en ver
volgens in Polen, voldoende emplooi gehad. In 1706 hadden de
zaken echter een bedenkelijke wending genomen.
In Februari van genoemd jaar versloeg Karel de Saksers bij
Fraustadt. Daarop trok hij, met schending van keizerlijk grond
gebied, door Silezië naar Saksen en sloeg zich met zijn geduchte
legerscharen neer bij Alt-Ranstadt, niet ver van Leipzig. Reeds toen
wekte zijn aanwezigheid in het hart van Europa bedenken aan de
hoven der Grote Alliantie.
Gezien s konings impulsieve en onberekenbare natuur geleek het
kamp van Alt-Ranstadt een kruitmagazijn, waarvan men niet kon
weten naar welke kant het zou springen. Dit werd er niet beter op,
toen hij in September met Augustus ii van Saksen vrede sloot,
waarbij deze van zijn aanspraken op de Poolse troon moest afzien.
Tegen de verwachting namelijk maakte Karel geen aanstalten,
uit Saksen te vertrekken, en zelfs bleef hij met zijn leger in Alt-
Ranstadt overwinteren. Geheel Europa blikte van toen af met hoop
of vrees naar de legerplaats van de jonge Zweden-koning. Wat be
oogde deze met zijn verblijf in Saksen, en wat waren zijn verdere
plannen
Een inval in de erflanden van de Keizer, tegen wie Karel ver
schillende grieven had, zou Oostenrijk al dadelijk als lid der Grote
Alliantie hebben uitgeschakeld. Ook was het bekend, dat de Franse
diplomatie zich inspande om Zweden, Frankrijks traditionele bond
genoot, tenminste als vredesbemiddelaar voor zich te winnen, en in
derdaad hield Karel in deze tijd de weegschaal van Europa in handen.
Het plan van November 1706 bij Pelet VI-J82.
I86
