Ook in de lagere officiersrangen geschiedden vele promoties,
ruimschoots verdiend na alle doorgestane gevaren en vermoeienissen
en bij het kranige werk, dat zo velen hunner hadden te zien gegeven
in de afgelopen zware veldtocht.
Alle hoop was nu gebouwd op de eerstvolgende. De vurigste wens
der volken in heel Europa was, dat het de laatste zou zijn. Nog één
forse krachtsinspanning, zo meende men, en Frankrijk zou gedwon
gen worden tot een vrede, die voor lange tijd rust en veiligheid aan
ons geteisterde werelddeel zou hergeven.
DE OORLOG IN CATALONIË,
DE MIDDELLANDSE ZEE EN PORTUGAL
Nadat de voor de geallieerden zo noodlottige slag bij Almansa het
overwicht op het Iberisch schiereiland onbetwistbaar aan de zijde
der Twee Kronen had gebracht, Aragon was heroverd en met
Lerida de voornaamste grensvesting op de weg naar Barcelona voor
Karel van Habsburg was verloren gegaan, maakte Philips van
Anjou zich op, het opstandige Catalonië verder tot onderwerping
te brengen.
Het meest afdoende middel hiertoe zou hebben bestaan in een
rechtstreekse opmars naar Barcelona, en een beleg van deze haard
van het verzet. Op de 160 km lange, door een ruw bergland
voerende weg van Lerida naar de hoofdstad bevonden zich echter
vele gemakkelijk verdedigbare défilé's.
Tussen Lerida en de Pyreneeën was een inval moeilijk denkbaar
wegens het ontbreken van bruikbare wegenin het Zuiden vormde
de Ebro met de grensvesting Tortosa nog een sterke verdedigings
linie. De laatste in aanmerking komende grote weg was die, welke
uit Roussillon over Gerona naar de hoofdstad voert, doch de er
varing der laatste veldtochten had reeds aangetoond, dat langs deze
heerbaan, die over de Fluvio en de Ter leidde, moeilijk enig gevolg
was te bereiken. De onderwerping van het voor de verdediging zo
uiterst geschikte land was dus geen eenvoudige taak, en de persoon
van Guido van Starhemberg, de nieuw aangewezen geallieerde
bevelhebber, was een waarborg, dat het de Franco-Spaanse leger
scharen niet gemakkelijk zou worden gemaakt.
439
HOOFDSTUK XIII
