Ter inleiding
log, die op i september 1939 werd ingeluid met de aanval op Polen, slechts een ma
tige belangstelling had voor het Nederlandse grondgebied. Ook vóór die datum
reeds, want toen General Felmy, commandant van de Luftflotte 2, Hitier en
Goering in 1938 een eigenhandig geschreven studie voorlegde, betreffende de
luchtoorlog tegen Engeland, waarin luchtlandingen werden aanbevolen in Noord-
België en West-Nederland, kreeg dit plan nauwelijks enige aandacht. In die tijd
wenste de Duitse Leider de neutraliteit van Nederland nog te eerbiedigen en had -
voor wat het westen betreft - alleen belangstelling voor de directe aanval op Frank
rijk.
Hierin kwam verandering door de Duitse veldtocht tegen Polen. Het succes van
deze veldtocht, die op 18 september 1939 als geëindigd kon worden beschouwd, had
voor het westen - inclusief Nederland - enige belangrijke gevolgen. Door deze veld
tocht was tevens tussen Hitier en het Oberkommando des Heeres (O.K.H.) een
controverse ontstaan, die tot gevolg had dat het O.K.H. langzamerhand zijn in
vloed op de besluitvorming verloor en de besluiten in wezen tenslotte alleen door
Hitier werden genomen.
Daar gebleken was, dat hij het met zijn - tegen het O.K.H. in volgehouden - me
ning, dat de westelijke mogendheden in een oorlog tussen Duitsland en Polen niet
zouden ingrijpen, gelijk had gekregen, was de Duitse Leider overtuigd geraakt van
de geringe kracht van zijn westelijke tegenstanders. Voorts had zijn vertrouwen in
het O.K.H. ernstig geleden, terwijl zijn geloof in eigen juist inzicht was versterkt.
Veel meer dan voorheen legde Hitier daarom het accent op zijn functie van Ober-
befehlshaber der Wehrmacht en nam zijn beslissingen alleen nog in overleg met de
leden van het Oberkommando der Wehrmacht (O.K.W.), zijn persoonlijke staf,
zonder het O.K.H. hierin nog te kennen. De Duitse legerleiding werd hierdoor ge
degradeerd tot een soort technische staf, alleen geschikt om genomen besluiten in
noodzakelijke bevelen uit te werken.
Afgezien van zijn tegenwerpingen in de zaak van de veldtocht tegen Polen, maakte
het O.K.H. in dit opzicht later een nog ernstiger fout, waardoor het pleit voorgoed
in zijn nadeel werd beslecht. Het gaf in de tweede helft van september 1939, toen
het einde van de Poolse veldtocht in zicht kwam, aan General H. von Stülpnagel
opdracht een studie te maken over de mogelijkheid de oorlog in het westen voort
te zetten. Diens conclusie was, dat het leger - gelet op zijn materiële uitrusting -
niet vóór 1942 gereed zou zijn om met kans op succes de Maginot-linie aan te vallen
en te doorbreken. Hij was er van overtuigd, dat Duitsland op dat moment niet in
staat was in het westen een beslissing te forceren en dat elke aanval zou verzanden
in een stellingenoorlog. Hij achtte het daarom beter vooralsnog defensief een af
wachtende houding aan te nemen. Als bijzonderheid tekent Generalfeldmarschall
E. von Manstein in zijn boek 'Verlorene Siege' hierbij nog aan: 'Die Möglichkeit
ihrer Maginot-linie) Umgehung durch Belgien und Holland hatte er nicht in
2
