verdronken later. Alleen de tweede piloot, Luitenant Taylor, die rechts in de cockpit zat, had geluk. Doordat de neus naar links afbrak, kreeg hij ruimte en met slechts een hult op zijn hoofd, door de klap tegen het instrumentenpaneel, kon hij zijn riemen los maken, waarna hij naar de oppervlakte dreef. Hij zag nog kans één van de dinghies los te maken, maar door de kou verstijfd, slaagde hij er niet in om erin te klimmen. Bewusteloos hangend aan de rand, werd Taylor door een Duitse boot opgepikt, waar hij spoe dig met wat cognac weer op verhaal kwam. Ha verhoord te zijn, ging hij later naar een krijgsgevangenkamp. Uit het verhaal van Taylor bleek dat naast munitie, olie en benzine, ook nog stoffelijke resten in het wrak moesten zitten. Reden te meer om tot berging over te gaan. (Slot volgt.) G.J. Zwanenburg VLEUGELS VAN DE MARINE LUCHTVAARTDIENST Van drijvervliegtuig tot Spitfire. In de vorige bijdrage in deze artikelenserie maakte u kennis met drijvervliegtuigen, d.w.z. vliegtuigen die als onderstel drijvers hadden in plaats van wie len. Deze vliegtuigen waren in hun tijd in trek, omdat startbanen zoals wij die kennen er nog niet waren. In deze aflevering ver laat ik even de MLD-historie en ga ik dieper in op de ontwikkeling van de drijvervliegtuigen, waaruit in Engeland de befaamde Spit fire voortkwam. Wellicht de meest spectaculaire drijvervliegtuigen zijn wel de toestellen geweest die speciaal ontworpen waren voor de Schneider Trophy. Jacques Schneider was wapenfabrikant en een fervent luchtvaartenthousiastToen de 'wiel-vliegtuigen zich zo stormachtig ontwikkelden, besloot hij de ontwikkeling van watervliegtuigen te stimuleren door het organiseren van snel heidswedstrijden voor dit type vliegtuig. Bedacht moet daarbij worden dat in zijn dagen - 1912 - het 1 watervliegen' gepaard ging met erg veel ongelukken. Maar zijn idee sprak zeer aan, zo zelfs dat de wedstrijden van belang werden geacht voor de positie van het land in de toenmalige (politieke) wereld. Het winnen van de Schneider Trophy was te vergelijken met de race tussen de Sovjet Unie en de Verenigde Staten om een man op de maan te brengen. Alras werden speciale vliegtuigen voor de Schneider- races ontworpen en dat stimuleerde weer de ontwikkelingen op luchtvaartgebied (romp- en vleugelconstructie, motorontwerpen, besturingsverbeteringen enz.). Voortgang werd getoond door de grotere snelheden die werden behaald. Zo haalde in 1913 e©h Deperdussin eendekker een snelheid van 98 km/u, een snelheid die al spoedig een fractie werd van die van de Supermarines die ont worpen werden door R.J. Mitchell, de man die de befaamde Spit fire ontwierp en die uitmuntend samenwerkte met Sir Henry Royce van de beroemde Rolls-Royce fabrieken. De prestaties die door dit duo werden behaald, spraken tot ieders verbeelding. Zonder de Spitfires in vele soorten en zonder de befaamde Merlin moto ren zou Groot Brittannië in de Tweede Wereldoorlog in de lucht geen schijn van kans hebben gehad. Maar ook andere landen deden van zich spreken, zoals b.v. Italië dat met Macchi's een geduchte concurrent was. Kwam in 1931 de Schneider Trophy voorgoed in Brits bezit met een snel heid van 547,29 km/u (Supermarine S6B) en werd later met een 2600 pk motor zelfs over de 660 km/u gevlogen, het was een Italiaanse Macchi die in 1934 een snelheid haalde van 709,2 km/u, een record dat voor drijvervliegtuigen nog steeds staat! Bedenk hierbij dat de motoren maar een levensduur hadden van enige tien- - 4 -

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Nieuwsbrief Militaire Luchtvaart Museum | 1982 | | pagina 4