verdronken later. Alleen de tweede piloot, Luitenant Taylor, die
rechts in de cockpit zat, had geluk. Doordat de neus naar links
afbrak, kreeg hij ruimte en met slechts een hult op zijn hoofd,
door de klap tegen het instrumentenpaneel, kon hij zijn riemen los
maken, waarna hij naar de oppervlakte dreef. Hij zag nog kans één
van de dinghies los te maken, maar door de kou verstijfd, slaagde
hij er niet in om erin te klimmen. Bewusteloos hangend aan de
rand, werd Taylor door een Duitse boot opgepikt, waar hij spoe
dig met wat cognac weer op verhaal kwam. Ha verhoord te zijn,
ging hij later naar een krijgsgevangenkamp.
Uit het verhaal van Taylor bleek dat naast munitie,
olie en benzine, ook nog stoffelijke resten in het wrak moesten
zitten. Reden te meer om tot berging over te gaan. (Slot volgt.)
G.J. Zwanenburg
VLEUGELS VAN DE MARINE LUCHTVAARTDIENST
Van drijvervliegtuig tot Spitfire. In de vorige bijdrage in deze
artikelenserie maakte u kennis met drijvervliegtuigen, d.w.z.
vliegtuigen die als onderstel drijvers hadden in plaats van wie
len. Deze vliegtuigen waren in hun tijd in trek, omdat startbanen
zoals wij die kennen er nog niet waren. In deze aflevering ver
laat ik even de MLD-historie en ga ik dieper in op de ontwikkeling
van de drijvervliegtuigen, waaruit in Engeland de befaamde Spit
fire voortkwam.
Wellicht de meest spectaculaire drijvervliegtuigen zijn
wel de toestellen geweest die speciaal ontworpen waren voor de
Schneider Trophy. Jacques Schneider was wapenfabrikant en een
fervent luchtvaartenthousiastToen de 'wiel-vliegtuigen zich
zo stormachtig ontwikkelden, besloot hij de ontwikkeling van
watervliegtuigen te stimuleren door het organiseren van snel
heidswedstrijden voor dit type vliegtuig. Bedacht moet daarbij
worden dat in zijn dagen - 1912 - het 1 watervliegen' gepaard ging
met erg veel ongelukken. Maar zijn idee sprak zeer aan, zo zelfs
dat de wedstrijden van belang werden geacht voor de positie van
het land in de toenmalige (politieke) wereld. Het winnen van de
Schneider Trophy was te vergelijken met de race tussen de Sovjet
Unie en de Verenigde Staten om een man op de maan te brengen.
Alras werden speciale vliegtuigen voor de Schneider-
races ontworpen en dat stimuleerde weer de ontwikkelingen op
luchtvaartgebied (romp- en vleugelconstructie, motorontwerpen,
besturingsverbeteringen enz.). Voortgang werd getoond door de
grotere snelheden die werden behaald. Zo haalde in 1913 e©h
Deperdussin eendekker een snelheid van 98 km/u, een snelheid die
al spoedig een fractie werd van die van de Supermarines die ont
worpen werden door R.J. Mitchell, de man die de befaamde Spit
fire ontwierp en die uitmuntend samenwerkte met Sir Henry Royce
van de beroemde Rolls-Royce fabrieken. De prestaties die door
dit duo werden behaald, spraken tot ieders verbeelding. Zonder
de Spitfires in vele soorten en zonder de befaamde Merlin moto
ren zou Groot Brittannië in de Tweede Wereldoorlog in de lucht
geen schijn van kans hebben gehad.
Maar ook andere landen deden van zich spreken, zoals b.v.
Italië dat met Macchi's een geduchte concurrent was. Kwam in
1931 de Schneider Trophy voorgoed in Brits bezit met een snel
heid van 547,29 km/u (Supermarine S6B) en werd later met een
2600 pk motor zelfs over de 660 km/u gevlogen, het was een
Italiaanse Macchi die in 1934 een snelheid haalde van 709,2 km/u,
een record dat voor drijvervliegtuigen nog steeds staat! Bedenk
hierbij dat de motoren maar een levensduur hadden van enige tien-
- 4 -