streelde, maar nu met alle jets en turboprops de indruk
geeft alsof het zwaarwerkende mangels zijn. De stuur
boordmotor geeft nog even een plofje, misschien om-
3 het mengsel net te rijk was, maar dan deint de oude
machine rustig nog vastgehouden door de remmen en
blokken om klaar gemaakt te worden voor het taxiën.
Terwijl wij snoepjes krijgen om de oren niet te laten
klappen, komt de BWK als laatste binnen, sluit de deur
en dan kunnen we weg. (BWK: boordwerktuigkundige)
Het taxiën verloopt rustiger dan in vroegere jaren, maar
dat komt omdat de taxiebanen nu veel breder zijn dan
toen; soms is er even wat "gas" nodig van een motor
voor een bochtje, een druk op een rem om onze dame
in de juiste richting te brengen. Dan staan we bij de
startbaan en kan het proefdraaien beginnen eerst de
ene motor, dan de andere, magneetcheck, propcheck,
geschud, rumoer en dan weer terug naar ralenti, of te
wel minimum-gasstand. Ondertussen zijn de klappen
neer geweest. Dan kan het feest beginnen.
Met een oorverdovend lawaai worden de gasmanetten
naar voren geschoven, de remmen zijn los en de oude
DDA komt, alsof zij er vandaag extra zin in heeft, op
ang. Ik hoor het staartwiel nog even rommelen, maar
dan komt dat los en voordat we het weten, vliegen we,
dansen we in de remous, die een prachtige zonnige
dag vaak heeft en zijn wij op weg. N iet naar 25000 voet,
maar bescheiden naar 1500 voet, alwaar de motoren
heerlijk op matige toeren de propellers door de zomer
se lucht slaan en alwaar wij mogen kijken naar Neder
land met al het water, naar de Deltawerken en dat bij
een kopje koffie en de heerlijkste broodjes met zalm,
haring of paling. We zijn op weg naar Engeland.
Voordat we het weten zijn we bij Manston, waar we na
een wijde bocht komen landen. Het blikkerige geluid
dat we nu horen, doet weten dat de wielen weer uit zijn,
de motoren grommen hun zegje en dan komt de baan
naar ons toe. Gezagvoerder Van Oort maakt een mooie
"wieier", die gekenmerkt wordt door een zachte piep
als de wielen de grond raken. Dan zakt de staart en
begint het lawaai van het draaiende staartwiel. Voor
dat we er erg in hebben, staan we op de parkeerplaats
Ti juist daarvoor nog een oogje te hebben kunnen
werpen op de immense baan die Manston rijk is. Zo'n
3600 meter lang en circa 100 meter breed. Het was de
uitwijkbaan voor vliegtuigen in de oorlog die geen rem
men hadden, of die malheur hadden.
Als de deur open is, gaan we naar het stationsgebouw,
alwaar menig medereiziger meteen naar een bekende
weg vraagt. Ik hoef dat niet, want ik waagde mij in het
mini-pleetje dat de oude dame achter in de cabine rijk
is en waar men met enige behendigheid zich kan ver
luchten. Tevoren waren wij daarover ingelicht, maar ik
moest het toch nog eens ervaren.
En aldus was het vliegen met de DDA een ervaring,
zeker omdat de cockpit die ik op de vlucht terug be
zocht ineens uiterst summier en miniscuul leek te zijn,
terwijl ik hem toen zo imposant vond. Maar toen was
danook alweer zo'n 40 jaar geleden.
Als U tussen de hallen van ons museum naar onze
Dakota kijkt, krijgt U nu misschien een ietwat betere
druk van dit magnifieke toestel, dat Douglas in dui
zenden bouwde en dat doorzijn Pratt Whitney moto
ren het betrouwbaarste werkpaard in de luchtvaart van
toen werd.
De Museum - Dakota
na zijn aankomst op de Vliegbasis Soesterberg in december 1982.
En als U mee wilt vliegen, bel dan de Dutch Dakota
Association op Schiphol. Ik kan dat vliegende mu
seum met zijn hartelijke mensen warm aanbevelen.
H. J. E. van der Kop
In de Nederlandse militaire en civiele luchtvaartgeschiedenis
speelde de DOUG LAS DC-3/C-47 DAKOTA een grote rol. Het
Militaire Luchtvaart Museum is dan ook terecht trots dit
beroemde vliegtuig aan het publiek te kunnen tonen.
Onlangs maakte ons bestuurslid, commandeur b.d. H. J. E.
van der Kop nog eens een vlucht mee in een Dakota.
DOORMAN - REÜNIE
IN HET MUSEUM
Op zaterdag 19 mei jl. terwijl anders ons museum is
gesloten, stroomden zij binnen. "Zij", mannen van de
jaren dat onze Marine nog een "carrier"-marine was,
een periode die zo'n 25 jaar heeft geduurd. Er was een
enkeling van het eerste uur, dat was toen 860 Squadron
nog op Swordfishes aan boord van de van een vlieg-
dek voorziene tankers vloog om convooien op de At
lantische Oceaan te beschermen. Nu vliegt 860 met
Lynx heli's van fregatten en is gestationeerd op het
vliegkamp 'De Kooy').
Na de oorlog werd het hulpvliegkampschip Nairana
de eerste Karei Doorman. Ook uit die tijd 1946-'48
waren er, maar het gros van de reünisten had aan
boord van de tweede Karei Doorman gediend, die als
H MS Venerable bij de Royal Navy eerst dienst had ge
daan. Van mei 1948 tot de modernisatie, waarbij het
schip een "face-lift" onderging door installatie van een
stoomkatapult, hoekdek, landingsspiegel enz. waren
er meer opvarenden dan werd verwacht. "Zij" kwamen
uit alle hoeken en gaten waar toen personeel werkte.
Koks vonden elkaar terug, maar ook machinisten, tele
grafisten, plotters uit de vliegtuigdirectiecentrale, kata
pult-machinisten, vliegtuigparkeerders, ziekenverple
gers, botteliers, codeerofficieren en uiteraard vliegend
personeel, wachtsofficieren en artsen. Ja, ook de do-
