verd, waarvoor zij dan ook terecht, officieel door Fokker
werden bedankt. Onze restaurateur A. O. O. Verhalle
werd de laatste 3 maanden bijgestaan door de vrijwil
lige medewerker A. O. O. b.d. Mohlman met als resul
taat dat er nu al een vleugel geheel is gerestaureerd en
bekleed.
Met de nog uit te voeren projecten zal, zeker nu we nog
de beschikking hebben overdrie timmerlieden, gestaag
worden doorgegaan en als alles meezit zal de verfraai
ing van het winkeltje van de Stichting Vrienden ook niet
meer te lang op zich laten wachten.
De eerstvolgende belangrijke gebeurtenis in het mu
seum zal op 1 mei plaatsvinden. Op deze dag zullen
200 ex-bemanningsleden die aan de luchtoperatie
MANNA hebben deelgenomen worden uitgenodigd
in het museum. Tijdens deze bijeenkomst, waarbij ook
de Minister van Defensie, de BDL en andere hoge
autoriteiten aanwezig zullen zijn worden de originele
documenten van deze unieke voedseldropping, "Ope
ration MANNA" geheten, aan Z. K. H. Prins Bernhard
overgedragen. Tevens zal er een expositie worden ge
opend die als thema "De luchtoorlog boven Neder
land" heet.
Ook niet onvermeld mag blijven dat het museum over
een nieuwe poster, een kleurenfolder en een zwartwit
brochure beschikt.
Tenslotte dan voor het eerst de openstelling op zondag
van 13.00 - 1 7.00 uur die alléén dank zij de medewer
king van een aantal vrijwilligers, merendeels Vrienden,
gerealiseerd kon worden. Deze openstelling op zon
dag geldt voor het hele seizoen 1985 dus niet op
zaterdag zoals foutieveiijk in de vorige 'Nieuwsbrief'
stond - Red.
Tot ziens in ons verfraaide museum.
J. A. Boon
Directeur Mil. Luchtvaart Museum
MIJMERINGEN
van een TOEZICHTHOUDER
Weerzien met de Lockheed 12
Het was weer eens een dagje "museum", mooi weer en
nog een beetje vroeg. Bij het hek van het Kamp van
Zeist het bekende stopje en de vraag wat je komt doen.
Die jongens kennen je blijkbaar nog steeds niet, of het
zijn iedere keer weer anderen. Na het 'okay' rijden we
door naar het parkeerterrein.
Achter de Catalina staat ie dan onze 'good old
Lockheed 12". Snel de auto wegzetten en teruglopen
voor een kijkje. Wat is ie maar klein, maar wat waren wij
er een kleine 40 jaar geleden trots op, onze overgangs
trainer naar de meermotorige B-25's en C-47's. Voor
ons waren ze nieuw, al hadden ze al een paar jaar
beulen in Amerika en Australië achter de rug. We kw;
men voor het eerst in een gesloten cockpit te zitten met
naast je instructeur of later, wanneer je 'los' was, één
van je collega's leerling vliegers. Je instructeur kon je
in ieder geval heel wat beter op je vingers kijken dan
daarvoor achter je.
In het begin was hetwatonwennig.zondervliegkapop
en parachute onder je achterste, te vliegen. We had
den ineens een 'echt' control panel voor ons met heel
wat meer instrumenten erop dan in de eenmotorige
trainers. Ook waren er heel wat meer piefjes, palletjes
en handles. De nieuwe cockpitdrill alle handelingen
die men vóór, tijdens en na het vliegen moet ver
richten moest er wéér ingestampt worden en zaten we
menig avond te blokken. Het was nu tenminste 'een
echte kist met twee planken' vliegtuig met twee pro-
pellor- motoren
Datze in werkelijkheid nietzo nieuw meer waren, blee
zo nu en dan weer eens. Die keer op Kalidjati dat ik met
Lt Hansen als instructeur naast mij een start maakte in
de richting van het kampement. We waren nauwelijks
los, hadden het landingsgestel en de flaps ingetrok
ken, of het kistje ging vreemd overhellen en trok naar
links. De boomtoppen en de daken van de huizen wa
ren akelig dichtbij. Hansen zat flink 'mee te roeien' en
ontdekte een niet ingetrokken flap aan de rechtervleu
gel. Met veel geroei en power op de motoren hebben
we nog een rondje kunnen draaien voor een landing.
Die andere keer met Kees van Essen op de eerste be
stuurdersplaats, solo nachtvliegen. Kees zette na de
start een rechterbocht in, de naamloze nacht tegemoet.
Ikzelf zal als 2e rechts naast hem en zat aan mijn kant
naar de lichtjes van het vliegveld en kampement te kij
ken. De bocht leek mij verdacht en keek ik naar de
kunstmatige horizon die een flauwe klimmende rech
terbocht aangaf, terwijl we in werkelijkheid bijna op z'
kant stonden. Een gil, een flinke ruk aan stuurwiel en
voetenstuur, een stomverbaasd gezicht van Kees, maar
we hingen tenminste weer recht. Met wat flauwe boch
ten en als enig zicht de lichtjes van Kalidjati, zijn we
teruggekeerd voor een landing. De kunstmatige hori
zon bleek duidelijk en plotseling US (onbruikbaar).
In de laatste phase van de opleiding deden we ook aan
formatie-nacht-vliegen. Een heerlijke spannende, maar
ook inspannende bezigheid. We hadden toen nog
geen knipperende navigatielichtjes en moest je 'als zij
vlieger', in het donker niet gaan zitten staren naar die
lampjes aan de vleugels van je voorvlieger. Als linker
zijvlieger moest je ook nog eens 'om' je 2e bestuurder
heenkijken.
Later, met de bronzen ML-KNIL vlieger/waarnemer
vink op de borst, hebben we wel eens passagiers-
vluchten moeten maken. Meestal waren dit inspectie
tochten van één of andere generaal, of andere hoge
omes, met gevolg. Het was en bleef een klein kistje, wat
boven de bergen of bij flinke bewolking goed merk-
