Samen met de TD (Technische Dienst) werd in diverse ma
gazijnen naar onze uitrusting gezocht en moest alles ge
test worden voor wij het naar onze hangar meenamen. Een
Amerikaans boekwerkje moest ook nog "even" vertaald
worden en vermeningvuldigd. Na enkele weken "wisten we
er alles van af" en konden we aan crewleden zuurstofles
gaan geven.
Boven de 10.000 voet kon het in onze kisten nu en dan toch
wel eens kil zijn. We droegen niet meer dan een khaki hemd
en broek en die waren meestal al aardig "nat" voor je ge
start was. De broeikas (cockpit ruimte van een B-25 met
veel glas) was flink warm en het duurde meestal even voor
je gestart was en al klimmende op kon drogen.
Tijdens de zoekaktie naar zuurstofspullen kwamen we nog
gloednieuwe electrisch te verwarmen pakken tegen. Naast
zuurstof- kregen we nu ook nog nieuwe electrische aan
sluitingen in onze B-25 te monteren.
Eindelijk was het dan zover. De baas zou zelf vliegen, saja
(ik) als 2e en de chef van de technische dienst ging mee om
diverse zaken zelf te checken en te noteren. Voor de rest
nog een BWK (boordwerktuigkundige), een telegrafist, die
weer als gewoonlijk in z'n eentje achterin zat, en de waar
nemer die voor in de neus de apparatuur zou controle
ren.
Het zij nog vermeld dat we bij de PVA met de "afdankertjes"
vlogen dus de B—25 C's of "modified" D's. We hadden dus
minder pk's in de motoren dan de J's maar waren aan de
andere kant "gestript" van bewapening.
Al met al haalden we nog bijna 23000 voet aanwijzing. Alles
werkte naar wens maar omdat politiek het einde van Indië in
zicht kwam, is er verder niets meer van gekomen
De foto van de bemanning in hun verwarmingspakken in de
tropen is vermoedelijk uniek te noemen.
"het raampje"
De komkommertijd werd eveneens benut voor het geven
van lessen, het uitchecken van vliegers en instructie- of
oefenvluchten. We kregen weer eens enkele dagen nacht-
vliegen. Hiervoor werd een B-25 naar Kemajoran overg
vlogen omdat Tjililitan geen nachtverlichting had en ook
geen radiobaken.
We hadden al eens een avondje starts, landingen en "touch
and go's" (landen en direct doorstarten) achter de rug toen
ik met Jillus Verspoor een overlandvlucht kreeg toegewe
zen. Het zou een vluchtje Kemajoran - Soerabaia -
Kemajoran worden. Jillus zat op de plaats van de 2e en fun
geerde als instructeur/uitchecker. We kregen die avond als
passagier een vliegerarts mee. Hij kon dan weer eens zelf
ervaren waarvoor hij de vliegers een halfjaarlijkse keuring
moest geven. Diverse vliegerartsen konden zelf een Piper
vliegen en kregen dan ook een KMB (Klein Militair
Brevet).
De meteo voorspellingen waren zo zo maar ja, we zaten
dan ook in de natte moesson. We konden dus zo het een en
ander verwachten maar hoopten ook op een beetje ma'
boven de wolken. Vooral als er veel cumulus was en hier ei i
daar een cumulonimbus (onweerswolk), was het een
prachtig gezicht bij maanlicht en werd je er letterlijk "een
beetje stil van". Bij de start kregen we ons eerste buitje en
zat je al meteen vol concentratie op de instrumenten te kij
ken. Tot Semarang was het afwisselend een buitje, losse
cumulus en een donker wordende tropennacht. Zuid van
Semarang was er duidelijk een "built up" van onweerswol
ken en flitste de bliksem. De voorspellingen waren dat het
onweer wat naar de kust zou afzakken dus wisten we dat
we op de terugvlucht wat slechter weer konden verwach
ten. Van de bergen en vulkanen viel niets te ontdekken en
zou het daar nu wel aardig tekeer gaan. Dan rolde de don
der tussen de bergen en dalen en voelde je je als mens
maar erg klein bij dit geweld.
Na een kopje koffie op Soerabaia besloten we maar terug
te gaan. We kozen het eerste stuk boven zee vliegend v<°
het eiland Bawean. Het was nauwelijks te beseffen dat hk
enkele jaren geieden de "Slag in de Javazee" had gewoed
waarbij zoveel schepen jammerlijk ten onder waren ge
gaan. Had men toen maar een grote luchtmacht gehad,
maarlaten we er maar over ophouden
Nederland en defensie
Ter hoogte van Cheribon vlogen we weer de kust aan om
het laatste deel van de vlucht over land te navigeren. We
waren nog geen half uur vliegen van Kemajoran af toen het
raak werd. We zaten volledig in de prut met zware buien.
Een typisch tropisch onweer met bijna aaneengesloten
bliksemflitsen. Het lesje van één oog dichtknijpen - blik
semflits - oog open en andere oog dicht om de instrumen
ten te kunnen blijven aflezen was meer theorie. Hoewel we
de gordijntjes dicht hadden hielp dat echt niet veel. Waar de
cumulonimbus zat moest je maar raden en hoopte je maar
niet "opgezogen" te worden. Uitwijken had geen zin omdat
de andere vliegvelden al dicht zaten of gesloten warer.
Gelukkig zaten we boven de kuststreek en konden we ons
veroorloven onder de bewolking te gaan zitten, al zou de
De bemanning van de PVA B-25
met verwarmings pakken
