regen er niet minder om worden.
w;a de radio was het bij dit soort weer slecht verbinding te
hijgen met Kemajoran. Het baken was ook niet altijd even
betrouwbaar op grotere afstand. Via de lichtplekken van
dorpjes en kleinere plaatsen en nu en dan de glinstering
van een rivier, wisten we ongeveer waar we zaten.
De zware regen daverde tegen de voorruit en de romp en
begon het hier en daar al aardig te lekken. Je hoopte dan
altijd maar dat de electrische uitrusting geen kortsluiting
kreeg. Bij een heel zware bui "gorgelden" de motoren en
leken de propellors meer op de schroef van een schip. De
dokter en monteur stonden achter ons zich met armen en
benen vast te houden. Hoewel we met overslaande stem
men tegen elkaar zaten te schreeuwen, was het nu en
dan onverstaanbaar.
De regen golfde van de gebogen voorruit en zat ik mij met
zorg af te vragen hoe ik het laatste moment voor de landing
wat zicht kon krijgen. We hadden nu moeizaam radio
contact met Kemajoran en vroeg ik mij af eventueel rondjes
♦r gaan draaien tot de zware bui wat minder zou worden en
.an landen.
Boven het gedaver van de regen en de motoren uit brulde
Jillus dat ik in "final approach" (het laatste deel van de
vlucht recht voor de baan) het linker kleine raampje "eruit"
moest halen. Hier kwam even een typisch gebrek aan in
structie tevoorschijn. Alleen nog maar enkele B-25's had
den deze voorruit-constructie en bij het lessen op de ande
re vliegtuigen had men ons niet op het nut van dit
raampje gewezen.
Onze museum B-25 heeft ook niet deze voorruitconstruc-
tie.
Het raampje, in het linker- en rechter ondergedeelte van de
ronde voorruit (we hadden dus geen wipers), kon je met
twee handles losmaken en eruit tillen. Het grapje was nu dat
je ook de linker- of rechter zijruit een einde open moest
".huiven waardoor de regen als het ware weggezogen
werd.
Ik had beide handen hard nodig want het was flink "roeien"
geblazen. Jillus begreep mijn probleem en schreeuwde dat
hij het raampje er wel uit zou halen als ik daartoe een teken
gaf. Ik besloot een lange "final approach" te maken omdat
Jillus over mij heen moest gaan hangen om de beide
handles te kunnen omdraaien en het raampje over mij heen
weg te halen. Toen het zover was zat ik tussen de handen
en armen van Jillus door op mijn instrumenten te kijken en
verwachtte elk moment een sloot water in m'n gezicht te
krijgen.
Tot mijn niet geringe verbazing voelde ik alleen wat spet
ters. Het was een wonderlijke gewaarwording met hoge
snelheid in een regenbui te kijken zonder echt nat te wor
den of tegen een voorruit te moeten aankijken waar het wa
ter van af golfde.
Na het landen en uitrollen moest het ruitje er weer als de
donder ingezet worden want anders zouden we wel de „re
gen" vol naar binnen krijgen.
Eduard
Herinneringen aan
BRIAN de KRUYFF van DORSSEN
Aangekomen in Indië werd hij meteen bij de Generale Staf
geplaatst. Mede daardoor kon hij zijn vlieg-ervaring verbre
den en haalde een Marine vliegbrevet en kreeg een bewijs
om alle typen amphibievliegtuigen van de R.A.F. te
mogen vliegen.
Toen Generaal Dilly Mitchell van de U.S.A.F. in 1923 Indië
bezocht vergezelde hij hem gedurende twee weken.
Hij toonde een bijzondere belangstelling voor de techniek
en bleek over een fotografisch geheugen te beschikken,
waardoor hij in staat was een hem getoonde tekening uit
zijn geheugen zonder mankeren te kunnen tekenen. Dit
tekenen deed hij ook al bijzonder begaafd, gezien de eer
ste reklame platen die hij voor de KLM ontwierp.
In 1924 ging hij uiteindelijk naar Amerika om daar verschil
lende technische cursussen te volgen, waarvan hij ook de
nodige degrees behaalde.
Verschillende vliegtuigen beproefde hij voor Indië, waaron
der een Curtiss P.6X met de eerste metalen propellor van
Curtiss Reed. Dat werd een afzonderlijk avontuur. Voor de
proef moest hij eerst naar 25.000 ft klimmen dan duiken met
vol gas naar 2000 ft en weer terug, dit 5x herhalen.
Bij de derde keer ging het mis. Bij het optrekken brak een
blad van de prop af, de motor brak op zijn beurt met de rest
van de prop van zijn steun af en zaagde de rechter vleugels
door. Gelukkig ging de kist in een rugvrille waardoor Brian
er uit gestoten werd toen hij zijn riem losmaakte. Hij was zo
verstandig geweest een parachute aan te doen, maar in
Het bewuste raampje in de voorruit van de'B-25
(zie "Nieuwsbrief" nr. 17 - april 1986)
