(de basis van de bewolking vond ik voor nachtvliegen
maar akelig laag) maakte ik met full power een S-
beweging en trok direkt gas terug toen we, wat erg laag,
over de rand van het veld kwamen.
Aan het einde van de baan hebben we even stil gestaan
om de trillende benen even wat rust te geven. De bwk liet
een soort "indianengeloei" horen en dat was begrijpelijk.
Je bent uiteindelijk aan de heidenen (de piloten) over
geleverd om terug op moeder aarde te komen. We reden
naar het platform, toen het weer aardig hard begon te re
genen. Mandai was, op 5 man en de brandweerploeg na,
leeg. Het was uiteindelijk al tegen elf uur. Wat een dag
.bijna 13 uur gevlogen en de dag zo moeten beëin
digen.
Met een "God zij dank dat jullie er zijn" stonden we in on
ze natte kleren in het verlaten stationsgebouwtje. We
chten zo onverschillig mogelijk te vragen "waar zijn
ae anderen?". Iemand maakte met zijn duim een bewe
ging in de richting van de bergen en haalde daarna de
schouders op.
Wat nu, zouden we met z'n allen nog op het veld blijven
tot er mogelijk nog nieuws van de M-461 kwam?
Na wat rekenwerk kwamen we tot de conclusie dat ze nu
al lang geen benzine meer moesten hebben dus was het
zinloos te blijven wachten. Na alle lichten te hebben ge
doofd vertrokken we de duistere nacht in. Niemand
sprak, niemand dacht meer aan "stappen in Makassar".
Bij het hotel namen we afscheid van de mannen van
Mandai, die er bedonderd uitzagen. Het leek wel of zij
zich schuldig voelden dat de M-461 niet binnen was ge
komen. Zij kregen nog het onaangename werk diverse
instanties te moeten gaan inlichten over een op touw te
zetten zoekactie. De telefoonverbinding van Mandai
met de stad Makassar op dat late uur was nu ook weer
it een voorbeeld van "zoals het zou moeten zijn".
We vroegen de heren nog ons de volgende morgen niet
al te vroeg te komen afhalen maar wel Batavia zo snel
mogelijk op de hoogte te stellen. Moe en zwijgzaam ver
dween daarop ieder naar zijn eigen kamer.
Met veel lawaai werd ik de volgende morgen gewekt. We
hadden het gevoel nauwelijks een uur geslapen te heb
ben maar de zon stond al aardig boven de horizon en
was er een bijna strak blauwe lucht. Dit was nu weer echt
de tropen, noodweer en daarna een prachtige schoon
gewassen natuur.
Maar waarom werden we zo hardhandig gewekt? We
zullen het de volgende keer lezen.
Eduard.
DE VLIEGTUIGEN
van het
MILITAIRE LUCHTVAART MUSEUM
De Lockheed F-104G Starfighter
In de geschiedenis der militaire luchtvaart zijn maar wei
nig vliegtuigen die zo controversieel waren als dit type
jachtvliegtuig. Benamingen als "manned missile" en "wi-
dowmaker" spreken boekdelen. Een toestel vroegtijdig
door de USAF afgeschreven scoorde hoog bij de NAVO
bondgenoten. Hoewel moeilijk om te vliegen en niet ver
gevingsgezind dwong het respect af bij haar piloten.
Zelfs op de grond straalde de snelheid er vanaf: de
Lockheed F-104 Starfighter.
BORNEO
CELEBES
MAKASS.
MAKASS.
'LORES
SUMATRA
^JBANKA
BILLITON
BATAVIA
MOROTAI
AMBON «5b
doorCor Lemstra
Deze serie staat onder redaktie van Koos van den Berg
