Geestelijke vader van de Starfighter is Kelly Johnson. Halverwege de jaren dertig trad hij in dienst bij Lockheed, en is in de loop der tijd verantwoordelijk geweest voor ontwerpen als de P-38 Lightning, de Constellation, T-33, U2 en SR71 Blackbird. In 1952 ging Johnson op uitnodi ging van de USAF naar Korea om te onderzoeken hoe de Amerikanen daar met de eerste generatie straal jagers tegen de met de MIG-15 uitgeruste Chinezen vochten. In de vele gesprekken die hij met piloten voerde kwam steeds weer naar voren dat die een vliegtuig wil den dat beschikte over een hoger operationeel plafond, meer snelheid, en een beter acceleratievermogen. Terug in de VS ging Johnson aan het werk. In zijn ogen moest het een klein eenmotorig jachtvliegtuig worden. Zo'n klein toestel beredeneerde hij, zou een maximale snelheid van twee keer de snelheid van het geluid mo gelijk maken. Dit op het vermogen van één motor, wat behalve de kosten, dan ook de ingewikkeldheid, zwaar te en grootte van het vliegtuig omlaag zou brengen. Het "Lihgtweight Fighter" (LWF) concept was geboren, en stond haaks op de toenmalige trend van groter en zwaarder. Het soort jager wat Johnson voorstelde werd eigenlijk ook nergens gevraagd. In 1952 werd er een specificatie voor geschreven die er simpelweg op neerkwam dat men een onderscheppingsjager wilde hebben die in de kortst mogelijke tijd een zo groot mo gelijke hoogte kon bereiken. Om dit te verwezenlijken was een configuratie nodig van een stompe, rechte vleu gel gecombineerd met een slanke romp en een T-staart. De conventionele vleugelvorm lijkt op het eerste gezicht niet in samenspraak met de hoge snelheidseigenschap pen van het vliegtuig. Echter, een delta- of pijlvleugel heeft het meeste effect bij snelheden rond de Mach 1en bij.snelheden twee keer zo groot zijn de eigenschappen van een dunne rechte vleugel duidelijk beter. Om vol doende "pitch control" te hebben was een bewegend T- staartstuk nodig, wat vervolgens weer noodzaakte dat de vleugels onder een hoek van 10 graden naar be neden wezen om te voorkomen dat het toestel om zijn lengteas zou gaan rollen. Het resultaat was een onder scheppingsjager in de meest pure vorm, maar tevens een vliegtuig dat haar piloot nooit een fout zou vergeven, en in het geval van een motorstoring de aërodynamica van een gestroomlijnde baksteen zou bezitten. De eerste officiële vlucht van een Starfighter vond plaats op 4 maart 1954 vanaf Edwards Air Force Base met Tony Ie Vier als piloot. De starfighter zou als voortstu wingsbron de nieuwe General Electric J-79 motor krij gen. Deze was ten tijde van de testvluchten echter nog niet gereed. De beide prototypes werden daarom uit gerust met de Engelse Wright J-65 motor, die relatief zwaarder was dan de J-79 en ook minder stuwkracht leverde. Het gevolg was dat de prototypes een snelheid haalden van slechts Mach 1.3, iets wat bij Lockheed als teleurstellend werd ervaren. Ook was de angst weggenomen dat de zo dunne vleu gels bij hoge snelheden zouden afbreken. Als "follow- up" werden er 15 YF-104A's besteld. Deze toestellen waren uitgerust met de J79-GE-3 motor, en alhoewel niet vrij van technische problemen, de Starfighter de ver wachte snelheid van Mach 2+ bracht. Het productie programma van de F-104A was inmiddels opgestart. Na een zeer uitgebreid testprogramma waarin ongeveer 8000 missies werden gevlogen, gaf de USAF in januari 1958 het toestel vrij voor operationele dienst bij het Air Defence Command, de organisatie die verantwoordelijk is voor de verdediging van het luchtruim der Verenigde Staten. Het 83ste Fighter Interceptor Wing was het eerste on derdeel dat met de Starfighter ging vliegen. Er bleven echter problemen bestaan met de motor. Een reeks van crashes veroorzaakt door motorstoringen en flame-outs was er de oorzaak van dat in april 1958 de gehele F-104A vloot aan de grond moest blijven. Pas nadat de verbeterde 3B-versie van de J79 was geinstalleerd, mochten de Starfighters weer de lucht in. De F-.104A was bewapend met een zesloops M61 Vulcan kanon, en kon aan de vleugeltips twee AIM-9B Sidewinder 1A infrarood geleide raketten, of twee tiptanks meenemen. Het toe stel was verder uitgerust met een naar beneden vurende schietstoel. Inmiddels had ook de F-104B, de tweezitsversie van de F-104A, zijn intrede gedaan. Lockheed bouwde 26 van deze trainers, die behalve de vergrootte cockpit, waren voorzien van een kielvlak dat 25% meer opperv bezat. dat Kelly Johnson het Lightweight Fighter concept vol doende had bewezen. Toch vond de USAF, ondanks het tekort aan vermogen, Ondanks de verbetering van een aantal hoogte- en snel- Het prototype van de Starfighter. de LOCKHEED XF-104

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Nieuwsbrief Militaire Luchtvaart Museum | 1987 | | pagina 6