Geestelijke vader van de Starfighter is Kelly Johnson.
Halverwege de jaren dertig trad hij in dienst bij Lockheed,
en is in de loop der tijd verantwoordelijk geweest voor
ontwerpen als de P-38 Lightning, de Constellation, T-33,
U2 en SR71 Blackbird. In 1952 ging Johnson op uitnodi
ging van de USAF naar Korea om te onderzoeken hoe
de Amerikanen daar met de eerste generatie straal
jagers tegen de met de MIG-15 uitgeruste Chinezen
vochten. In de vele gesprekken die hij met piloten voerde
kwam steeds weer naar voren dat die een vliegtuig wil
den dat beschikte over een hoger operationeel plafond,
meer snelheid, en een beter acceleratievermogen.
Terug in de VS ging Johnson aan het werk. In zijn ogen
moest het een klein eenmotorig jachtvliegtuig worden.
Zo'n klein toestel beredeneerde hij, zou een maximale
snelheid van twee keer de snelheid van het geluid mo
gelijk maken. Dit op het vermogen van één motor, wat
behalve de kosten, dan ook de ingewikkeldheid, zwaar
te en grootte van het vliegtuig omlaag zou brengen. Het
"Lihgtweight Fighter" (LWF) concept was geboren, en
stond haaks op de toenmalige trend van groter en
zwaarder. Het soort jager wat Johnson voorstelde werd
eigenlijk ook nergens gevraagd. In 1952 werd er een
specificatie voor geschreven die er simpelweg op
neerkwam dat men een onderscheppingsjager wilde
hebben die in de kortst mogelijke tijd een zo groot mo
gelijke hoogte kon bereiken. Om dit te verwezenlijken
was een configuratie nodig van een stompe, rechte vleu
gel gecombineerd met een slanke romp en een T-staart.
De conventionele vleugelvorm lijkt op het eerste gezicht
niet in samenspraak met de hoge snelheidseigenschap
pen van het vliegtuig. Echter, een delta- of pijlvleugel
heeft het meeste effect bij snelheden rond de Mach 1en
bij.snelheden twee keer zo groot zijn de eigenschappen
van een dunne rechte vleugel duidelijk beter. Om vol
doende "pitch control" te hebben was een bewegend T-
staartstuk nodig, wat vervolgens weer noodzaakte dat
de vleugels onder een hoek van 10 graden naar be
neden wezen om te voorkomen dat het toestel om zijn
lengteas zou gaan rollen. Het resultaat was een onder
scheppingsjager in de meest pure vorm, maar tevens
een vliegtuig dat haar piloot nooit een fout zou vergeven,
en in het geval van een motorstoring de aërodynamica
van een gestroomlijnde baksteen zou bezitten.
De eerste officiële vlucht van een Starfighter vond plaats
op 4 maart 1954 vanaf Edwards Air Force Base met Tony
Ie Vier als piloot. De starfighter zou als voortstu
wingsbron de nieuwe General Electric J-79 motor krij
gen. Deze was ten tijde van de testvluchten echter nog
niet gereed. De beide prototypes werden daarom uit
gerust met de Engelse Wright J-65 motor, die relatief
zwaarder was dan de J-79 en ook minder stuwkracht
leverde. Het gevolg was dat de prototypes een snelheid
haalden van slechts Mach 1.3, iets wat bij Lockheed als
teleurstellend werd ervaren.
Ook was de angst weggenomen dat de zo dunne vleu
gels bij hoge snelheden zouden afbreken. Als "follow-
up" werden er 15 YF-104A's besteld. Deze toestellen
waren uitgerust met de J79-GE-3 motor, en alhoewel niet
vrij van technische problemen, de Starfighter de ver
wachte snelheid van Mach 2+ bracht. Het productie
programma van de F-104A was inmiddels opgestart. Na
een zeer uitgebreid testprogramma waarin ongeveer
8000 missies werden gevlogen, gaf de USAF in januari
1958 het toestel vrij voor operationele dienst bij het Air
Defence Command, de organisatie die verantwoordelijk
is voor de verdediging van het luchtruim der
Verenigde Staten.
Het 83ste Fighter Interceptor Wing was het eerste on
derdeel dat met de Starfighter ging vliegen. Er bleven
echter problemen bestaan met de motor. Een reeks van
crashes veroorzaakt door motorstoringen en flame-outs
was er de oorzaak van dat in april 1958 de gehele
F-104A vloot aan de grond moest blijven. Pas nadat de
verbeterde 3B-versie van de J79 was geinstalleerd,
mochten de Starfighters weer de lucht in. De F-.104A was
bewapend met een zesloops M61 Vulcan kanon, en kon
aan de vleugeltips twee AIM-9B Sidewinder 1A infrarood
geleide raketten, of twee tiptanks meenemen. Het toe
stel was verder uitgerust met een naar beneden vurende
schietstoel.
Inmiddels had ook de F-104B, de tweezitsversie van de
F-104A, zijn intrede gedaan. Lockheed bouwde 26 van
deze trainers, die behalve de vergrootte cockpit, waren
voorzien van een kielvlak dat 25% meer opperv
bezat.
dat Kelly Johnson het Lightweight Fighter concept vol
doende had bewezen.
Toch vond de USAF, ondanks het tekort aan vermogen, Ondanks de verbetering van een aantal hoogte- en snel-
Het prototype van de Starfighter.
de LOCKHEED XF-104