In de Mitchell was iedereen rustig, hoewel ze stuk voor
stuk beseften dat de situatie er hoogst onplezierig uit
lag. Om tien was er nog voor een kwartier vliegen ben
zine aan boord. Nog altijd spookten er hevige onweers
buien boven Zuid-Celebes en de laatste hoop op een
normale landing vervloog.
Er stond Bieger maar één weg open. Hij vloog het wes
ten in, totdat hij zeker wist zich boven zee te bevinden.
De Mitchell zakte tot 500 voet endaar was de
zee! In de lichtbundels van de vleugelschijnwerpers
woelden onstuimige golven. Nu bestond de enige hoop
op redding uit een "ditch", liefst zo dicht mogelijk bij
het strand.
De kust van Celebes moest ergens in het oosten zijn dus
vloog Bieger in een steile lage bocht in die richting. Er
was nog voor tien minuten benzine aan boord maar de
bemanning hield zich (gespannen) kalm. leder had z'n
zwemvest (May West) aangetrokken, elkaar geholpen
en via de intercom instructies van de eerste bestuurder
jntvangen. leder keek gespannen naar land uit. Bijna
gelijktijdig brulden een paar bemanningsleden boven
het geraas van de motoren en de regen uit "een schip".
Onder de vleugels van het vliegtuig voer een vrij groot
schip. Dat betekende een goede kans op redding. Bie
ger gooide in scherpe bochten de Mitchell twee maal
over het schip heen. Daarna schoot men een lichtkogel
af. Het schip begreep de situatie, want een seinlamp be
gon te knipperen en de snelheid verminderde.
Toen kwam voor de bemanning de beslissende minu
ten.
Bieger vertelde daar over:
"Toen we zagen dat het schip ons begrepen had, legde
ik het vliegtuid recht voor de landing. De bwk en hulp
monteur zetten zich schrap tegen de stoelen van de pi
loten, en achter in het toestel deed de telegrafist het
zelfde tegen het metalen schot van het bommen-
'compartiment. Ik gaf 40 graden flaps, hield de wielen na
tuurlijk in en nam gas terug totdat de snelheidsmeter 70
tot 80 mijl aanwees. Ik zag het zwarte water naderen. Er
stonden golven van naar schatting twee meter hoog.
Toen gebeurde er iets waar ik niet op gerekend had: er
bleek een lichte zeemist boven de golven te hangen, ik
schat tot op een hoogte van 30 voet. Ik zag plotseling
niets meer. In het licht van de schijnwerpers was alles wit
en ik had voor mezelf het gevoel dat ik tegen het schip
zou vliegen.
Ik prikte de kist iets endaar was het water weer.
Ik ving vrij snel af en direct daarna kreeg de kist een
hevige klap tegen z'n staart. Dat was de eerste golf. Er
volgden nog twee klappen en toen schoot de neus in het
water. Het werd volkomen donker om ons heen. De mo
toren stopten ogenblikkelijk en de schijnwerpers doof
den direct.
\e\ gebeurde allemaal in een fraktie van een seconde.
Toen de neus uit de golven te voorschijn kwam, werd het
wat lichter. Manesse, de tweede bestuurder, kroop als
de weerlicht door het noodluik naar buiten en de bwk
Hooghoud en ikzelf volgden hem.
We klommen op de vleugel om te proberen de (opblaas
bare-) reddingsboot uit het toestel te krijgen, maar we
konden het luik niet open krijgen, omdat het zaakje ver
wrongen was.
Toen hoorde ik angstig kloppen in het toestel! Dat was óf
Kuyper, onze telegrafist, óf onze Chinese hulpmonteur
Oei Tjing Bing!
We stonden machteloos, want de staart van het vliegtuig
ging omhoog staan en het hele geval stond op het punt
in de golven te verdwijnen. Op hetzelfde moment wer
den we door een golf van de vleugel geslagen en zagen
onze goede B-25 in de golven verdwijnen.
Het ging nog vrij langzaam, zonder zuiging.
Achteraf bekeken is het een wonder dat er niemand méé
naar beneden is gegaan, want de man die aan de bin
nenkant van het vliegtuid geklopt had, bleek later de Chi
nese hulpmonteur te zijn geweest.
Toen hij achter ons door het noodluik wilde klimmen
sloeg een golf hem terug en spoelde hij in de kruipruimte
boven het bommenruim waar hij vast kwam te zitten.
Juist toen hij in z'n doodsangst tegen het aluminium ha
merde, spoelde een volgende golf het vliegtuig binnen
die hem linea recta naar het achterste deel van het vlieg
tuig sloeg waar hij precies voor het achterste noodluik,
waaruit de telegrafist al eerder gekropen was, terecht
kwam.
Hij had nog net tijd om in zee te springen en .werd
later als eerste aan boord van het schip gehesen!
Bijna een half uur lang vochten we met de golven, om
dat men ons niet direct kon vinden. Door de zware
golfslag kregen we ook veel water binnen.
Zoals ik al zei, was Oei Tjing Bing de eerste die werd op
gepikt en zijn verschijning aan boord van de "Pieter
Both" wekte daar de indruk, dat er een Cinees vliegtuig in
zee was gedaald!
Eerst was de bwk nog zoek en het is aan een gelukkig
toeval te danken geweest dat het zoeklicht van de "Pie
ter Both" hem nog heeft ontdekt. Hij dreef bewusteloos
rond en het duurde een vol uur voordat hij weer bij zijn
positieven was. We zijn aan boord van de KPM-boot ver
der prachtig geholpen.
Kapitein Sikkes, een ideale gastheer, vond dit een gun
stige gelegenheid om enkele flessen van zijn represen
tatieve brandy te voorschijn te halen en met de beman
ning van vliegtuig en schip te drinken op de goede af
loop van dit avontuur".
Rest nog te vermelden dat alle horloges van de beman
ningsleden stilstonden om kwart over tien.
Dit was het hele verhaal van de M-461, maar die be
wuste morgen hoorden wij alleen maar dat de beman
ning, na een noodlanding op zee, was opgepikt door
een KPM'er.
We zijn na het ontbijt maar naar het vliegveld vertrokken,
hebben onze kist maar eens een paar liefdevolle klop-
