industrieel complex van de geallieerden in staat was. En daarom wilde hij twee zaken zeker stellen. Dat was het vermijden van een verrassingsaanval op Japan en een slag leveren, die de Amerikaanse vliegkampschepen moest vernietigen, zodat er weer onderhandeld kon worden, voordat de geallieerden-industrie op oorlogs productie kwam Tegen een aanval op Japan deed hij een ring van sche pen op een straal van 700 zeemijlen van Japan poste ren, die de vijand tijdig moest verkennen. Behalve dat een aparte vloot in gereedheid werd gehouden die te weerstaan, zou de dislokatie van de hoofdmacht zo worden gekozen, dat die met haar vliegkampschepen oldoende gelegenheid zou krijgen de aanvallers te ver nietigen. Daarnaast zouden wal-gebaseerde bommen werpers e.d. de aanvallers vanaf het moment dat zij bin nen hun bereik kwamen, belagen. Bij deze opzet werd ervan uitgegaan, dat de Amerikaanse boordvliegtuigen de luchtaanvallen zouden doen. Admiraal Yamamoto bleek een wijs man! Wat gebeurde er n.l. in Amerika. Daar werden de nederlagen telkens in de kranten uitgebreid gemeld. Dat gebeurde ook in En geland, dat toen nog eigenlijk alleen stond tegenover Duitsland. Een "op-pepper" was voor het geschokte geallieerd moreel broodnodig. Gedurende een discussie op de Amerikaanse marine staf kwam een idee van een onderzeerdienst officier naar voren "landbommenwerpers" op een vliegkamp schip te plaatsen. Starten zou mogelijk zijn, maar landen Jet. Maar als men de vliegtuigen op een dergelijke af stand lanceerde, dat die na afloop van de aanval op Japan konden landen in bevriend Chinees gebied, zou succes mogelijk zijn, zolang het verrassend element kon worden gehandhaafd. Al spoedig werd overste Doolottle van de United Sta tes Army Air Force (er was toen nog geen aparte AirFor- ce) geraadpleegd, waarna de staven naarstig aan het werk gingen. Bij de Army Air Force werd een nieuw squadron gevormd met ervaren vliegend personeel, dat de nieuwste B-25 Mitchells kreeg en dat al spoedig in begin 1942 naar Elgin Field van de US-Navy verhuisde, om daar intens te oefenen in korte starts, nachtvliegen, lange navigatievluchten, bommenwerpen, enz. enz. Bij de US-Navy werd de carrier FIORNET uitgekozen om de operatie uit te voeren. Speciale voorzieningen waren nodig om de Mitchells aan dek te sjorren. "Toevallig" werden reservedelen aan boord gebracht, waarbij men ervan uitging, dat het schip een aantal B-25's naar een basis in de Pacific zou ferry-en. In een later stadium wer den de vliegtuigen voorzien van extra tanks. Zo werd de bodem-mitrailleurkoepel verwijderd en kwam daarvoor een extra benzinetank in de plaats. In het achtercom partiment werden voorts rekken gemaakt om extra ben- zineblikken te stouwen. Een aantal speciale vluchten werd gemaakt om de brandstof-economie te testen. En uiteindelijk werden 16 vliegtuigen naar Alameda (Cal) ge dirigeerd, alwaar zij langszij de FIORNET moesten taxieën, die hen één voor één aan boord nam. Pas toen het schip, omgeven door een zware escorte onder riadiostilte op zee was, werd de deelnemers be kend gemaakt wat het doel zou zijn. Dat was op 2 april 1942. De lancering zou op 400 zeemijlen afstand van Japan plaatsvinden; ieder vliegtuig zou een "eigen"doel krijgen, niet alleen Tokio, maar ook de andere grote ste den van Japan zouden Amerikans bezoek krijgen. Daar- Doolittle's start van USS HORNET bij een storm van 80/kmu en woelige zee. Op het vliegveld staan de overige B-25s klaar.

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Nieuwsbrief Militaire Luchtvaart Museum | 1987 | | pagina 7