industrieel complex van de geallieerden in staat was. En
daarom wilde hij twee zaken zeker stellen. Dat was het
vermijden van een verrassingsaanval op Japan en een
slag leveren, die de Amerikaanse vliegkampschepen
moest vernietigen, zodat er weer onderhandeld kon
worden, voordat de geallieerden-industrie op oorlogs
productie kwam
Tegen een aanval op Japan deed hij een ring van sche
pen op een straal van 700 zeemijlen van Japan poste
ren, die de vijand tijdig moest verkennen. Behalve dat
een aparte vloot in gereedheid werd gehouden die te
weerstaan, zou de dislokatie van de hoofdmacht zo
worden gekozen, dat die met haar vliegkampschepen
oldoende gelegenheid zou krijgen de aanvallers te ver
nietigen. Daarnaast zouden wal-gebaseerde bommen
werpers e.d. de aanvallers vanaf het moment dat zij bin
nen hun bereik kwamen, belagen. Bij deze opzet werd
ervan uitgegaan, dat de Amerikaanse boordvliegtuigen
de luchtaanvallen zouden doen.
Admiraal Yamamoto bleek een wijs man! Wat gebeurde
er n.l. in Amerika. Daar werden de nederlagen telkens in
de kranten uitgebreid gemeld. Dat gebeurde ook in En
geland, dat toen nog eigenlijk alleen stond tegenover
Duitsland. Een "op-pepper" was voor het geschokte
geallieerd moreel broodnodig.
Gedurende een discussie op de Amerikaanse marine
staf kwam een idee van een onderzeerdienst officier
naar voren "landbommenwerpers" op een vliegkamp
schip te plaatsen. Starten zou mogelijk zijn, maar landen
Jet. Maar als men de vliegtuigen op een dergelijke af
stand lanceerde, dat die na afloop van de aanval op
Japan konden landen in bevriend Chinees gebied, zou
succes mogelijk zijn, zolang het verrassend element kon
worden gehandhaafd.
Al spoedig werd overste Doolottle van de United Sta
tes Army Air Force (er was toen nog geen aparte AirFor-
ce) geraadpleegd, waarna de staven naarstig aan het
werk gingen. Bij de Army Air Force werd een nieuw
squadron gevormd met ervaren vliegend personeel, dat
de nieuwste B-25 Mitchells kreeg en dat al spoedig in
begin 1942 naar Elgin Field van de US-Navy verhuisde,
om daar intens te oefenen in korte starts, nachtvliegen,
lange navigatievluchten, bommenwerpen, enz. enz. Bij
de US-Navy werd de carrier FIORNET uitgekozen om de
operatie uit te voeren. Speciale voorzieningen waren
nodig om de Mitchells aan dek te sjorren. "Toevallig"
werden reservedelen aan boord gebracht, waarbij men
ervan uitging, dat het schip een aantal B-25's naar een
basis in de Pacific zou ferry-en. In een later stadium wer
den de vliegtuigen voorzien van extra tanks. Zo werd de
bodem-mitrailleurkoepel verwijderd en kwam daarvoor
een extra benzinetank in de plaats. In het achtercom
partiment werden voorts rekken gemaakt om extra ben-
zineblikken te stouwen. Een aantal speciale vluchten
werd gemaakt om de brandstof-economie te testen. En
uiteindelijk werden 16 vliegtuigen naar Alameda (Cal) ge
dirigeerd, alwaar zij langszij de FIORNET moesten
taxieën, die hen één voor één aan boord nam.
Pas toen het schip, omgeven door een zware escorte
onder riadiostilte op zee was, werd de deelnemers be
kend gemaakt wat het doel zou zijn. Dat was op 2 april
1942. De lancering zou op 400 zeemijlen afstand van
Japan plaatsvinden; ieder vliegtuig zou een "eigen"doel
krijgen, niet alleen Tokio, maar ook de andere grote ste
den van Japan zouden Amerikans bezoek krijgen. Daar-
Doolittle's start van USS HORNET bij een storm van 80/kmu en woelige zee. Op het vliegveld staan de overige B-25s klaar.