Gelegenheidsenveloppe
vrienden al heette hij Raoul, had het met dit
ongeluk ook kennelijk moeilijk. Nu, najaren,
kunnen we wel zeggen dat het een geval van
'overconfidenced' was. Z'n reactie vermogen
op een te maken fout konden zijn instructeurs
niet vinden maar hij maakte hem uiteindelijk
wel... solo vliegend, eenmalig en fataal.
Na z'n berging in de bergen werd er in het
kampement van Kalidjati een kerkdienst voor
hem gehouden maar leek er in de organisatie
iets vergeten te zijn.
Een Dakota van het 20ste squadron was
inmiddels geland om hem op te halen voor een
begrafenis op het kerkhofje van Tjililitan. Na de
kerkdienst stond Raoul voor mij en gaf me
opdracht met een aantal vrienden de lijkkist
naar de wachtende Dakota te dragen. Het was
even een schok maar de ontnuchtering die we
nodig hadden.
Toen we dan eindelijk onze 'wing' mochten
ontvangen meende ik een zekere trots op het
gezicht van Roel te lezen. Na afloop van de
plechtigheid kwam hij in feite wat verlegen naar
mij toe en feliciteerde hij me. Het leek wel of hij
zich verontschuldigde voor de vele malen dat
hij me had 'uitgekafferd'. Z'n woorden waren
echter het belangrijkste want hij zei: 'Vanaf de
eerste dag datje de stuurknuppel in je handen
had wist ik datje het zou halen.' Dat was Raoul
nu ten voeten uit. Het was een vakman die z'n
leerlingen tot prestaties wist te krijgen of ze af
moest testen als 'het vliegershandje er niet
inzat' en ze uiteindelijk ten onder zouden
gaan.
Onze Lockheed-12 twee-motorige overgangs
trainers (er staat er één in het museum) waren
laat bij de vliegschool gekomen. Om ons zo
goed mogelijk aan de squadrons af te leveren
bleven we, na het behalen van onze 'wing', nog
wat langer op Kalidjati. Nachtvliegen en (ook 's
nachts) formatievliegen werden druk beoefend.
Bij één van de vele nachtlandingen maakte ik
een fantastische driepuntslanding maar
ving te hoog af. Met een krakende dreun viel ik
op het landingsgestel en het staartwiel. Tijdens
het uitrollen zag ik naast mij een jeep over de
landingsbaan stuiven waarin hij zat. Hij ge
baarde me het toestel naast de baan te zetten en
er uit te komen. Bij het uitstappen stond ik wat
bedonderd tegenover hem en zag z'n fonke
lende ogen. Er werd geen woord gewisseld. Hij
ging het toestel inspecteren en ik droop af. Was
ik met m'n pas verworven 'wing' ook al even
'overconfidenced' geweest of was het een puur
stomme beoordelingsfout? In ieder geval was
het voor mij een goede les en bleek de
Lockheed-12 een onverwoestbaar produkt. Ik
aarzel nog, maar noem toch maar je naam want
je hebt het dik verdiend:
Bedankt Schaftlein, je was een goed vlieger en
instructeur. Het was logisch dat je beroeps
werd en vanaf 1950 in Nederland weer als
instructeur begon en uiteindelijk squadron
leader werd op de jets. Als waarnemer was je
nog betrokken bij de oorlog in Korea, en Nieuw
Guinea was je laatse operationele tijdperk.
Nu ben je al jaren gepensioneerd en genietje,
samen met je vrouw van het leven en de natuur
aan de andere kant van de oceaan.
Het ga je goed,
Eduard
In het kader van de door de Stichting Vrienden
van het Militaire Luchtvaart Museum, in
samenwerking met de Traditiekamer van de
Marineluchtvaartdienst, uit te geven gelegen
heidsenveloppen zal in oktober de 6de enve
loppe verschijnen.
Deze zal betrekking hebben op de Dornier Do-
24, ter herinnering aan de bijzondere reddings
operaties die met dit type vliegboot in 1942
door de Marineluchtvaartdienst in het voor
malige Nederlands-Indië werden uitgevoerd.
Filatelistische gegevens:
Enveloppe: 100 grams papier, formaat 10 x 19
cm, vier-kleurendruk.
Frankering: Frankeerzegel 65 cent, Honderd
jaar Veilingwezen.
Stempels: PTT handstempel van Soesterberg 27
oktober 1987, 12.00 uur en het Militaire
Luchtvaart Museum.
Adressering: Verwijderbaar etiket.
Insluiter: Historisch overzicht van de Dornier
Do-24.
Bestelling: Door storting van 5,- per stuk op
postgiro 78599 of bankrekening nr. 50.55.
10.081 t.n.v. H.J. de Jong te Spijkenisse, met
vermelding aantal enveloppen nr.6.
14
