'Lockheed F-104G Starfighter' (D-6669, D-6700, D-8245 en D-8312) van 312-squadron.
Tevens vervaardigde Fokker diverse delen van
de romp, de vleugels, het richtingsroer, en het
kielvlak. Voor de andere productiegroepen
produceerde men de afwcrpbare brandstof
tanks. Aviolanda droeg haar steentje bij door
het neusgedeelte van de romp, de cockpitkap,
en de deursegmenten van het neus- en hoofd
landingsgestel te produceren. Voor de produc
tie van de General Electric J-79 motoren
werden ook licentie overeenkomsten afgeslo
ten, te weten met BMW Koblenz, en het
Belgische bedrijf Fabrique Nationale. Bij het
totale productieprogramma waren 13 hoofd
leveranciers in vijf landen betrokken. Als test
voor dit multi-nationale gebeuren werden door
Lockheed bij alle groepen willekeurige onder
delen weggehaald, om deze samen te voegen
tot een Starfighter. Alles paste perfect.
De F-104G die door de diverse Europese
luchtmachten werd gekozen, week op een
groot aantal punten af van de vorige Star-
fighterversies. Vooral de verkennings- en aan-
valsvluchten op lage hoogten vroegen om een
versteviging van vele structurele onderdelen
van romp en vleugels. Meer staartoppervlak
was nodig om de wendbaarheid voor wapen
lanceringen op lagere hoogten te vergroten.
Om de Starfighter gebruik te kunnen laten
maken van kortere landingsbanen werden twee
remkleppen in de romp aangebracht. Een zeer
belangrijke verandering betrof de installatie
van het F-15A NASARR - North American
Search and Ranging Radar - systeem. Dit was
het mikbrein van de honderdvier. Het bestond
uit een radarset met een bijschakelbare vuur-
geleidingscomputer. Het kon op twee manie
ren gebruikt worden, namelijk in een air-to-
ground stand bij tactische ondersteunings-
vluchten, en air-to-air bij onderscheppingsmis
sies. In de air-to-ground stand kreeg de piloot
gegevens over het traject van de af te werpen
bommenlast, werd het tijdstip berekend voor
het loslaten van de meegevoerde wapenlast, en
was het behulpzaam bij de navigatie. Bij air-to-
air stand, gekoppeld aan de vuurgeleidings-
computer, verschafte het de mogelijkheid tot
automatisch volgen van doelen, gaf informatie
over het tijdstip van lancering van de Side
winders, en projecteerde in het vizier gegevens
bij visuele aanvallen met het zesloops 20 mm
M61 Vulcan kanon.
De Koninklijke Luchtmacht schafte in totaal
138 TF/RF/F-104G Starfighters aan. De 18 TF-
104G tweezitters werden rechtstreeks van de
Lockheed fabrieken betrokken, en hadden - op
een na - serials van D-5801 t/m D-5817. Die ene
was de D-5702. Het betrof hier de voormalige
'Free World Defender' demonstratie trainer
van Lockheed. De tweezitters van de KLu
hebben in een aantal opleidingseenheden
gevlogen. In het begin van het Starfighter
tijdperk waren ze ondergebracht in de Opera
tional Conversion Unit (OCU), beter bekend
onder de naam 'The Dutch Masters'. De unit
9
