aan bommen of 1 torpedo kon meevoeren
voor een doel op ca 480 km. Het was een log
langzaam vliegtuig, dat op alle carriers vanaf
1942 werd vervangen door de veel effectiever
Grumman Avenger, die uiteindelijk in dui
zenden en vele variaties werd gebouwd en
ook na de oorlog dienst deed o.m. als
onderzeebootbestrijder, of als Airborn Early
Warner (AEW), kenbaar aan zijn 'kinnebak
radar' ook bij geallieerde marines zoals de
Kon. Marine. Met een ca 1700 of meer pk
stermotor en een bemanning van 3 kon in
een bommenruim een torpedo van 500 kg of
hetzelfde gewicht aan bommen worden
meegenomen over een afstand van meer dan
1000 km. Veel aandacht was besteed aan
pantser voor vitale delen en de bemanning.
De Britten namen deze Avenger ook in
dienst, maar moesten het eerst redden met
de Swordfish tweedekker van Fairey, die
naam verwierf door in november de Italiaan
se slagvloot in de baai van Taranto uit te
schakelen. De verrassing van de aanval
bracht dat succes, maar ook het feit, dat de
Italiaanse afweer niet geloofde dat de Sword
fish, met een bescheiden 120 km/u zijn
torpedo lanceerde.
De Swordfish met zijn ca 700 pk stermotor,
zijn open cockpit en wirwar van spandraden
(vandaar de bijnaam Stringbag), zijn be
scheiden aanvalsbereik van ca 400 km zou in
feite al voor de oorlog worden afgedankt.
Zijn opvolger, de Albacore, met gesloten
cockpit en met een ca 1000 pk stermotor was
geen succes en dat gold ook wat voor de
Fairey Barracuda, reden dat de Britse Marine
ca. 1000 Avengers van verschillende versies
in dienst kreeg.
DUIKBOMMENWERPERS
Het idee vliegtuigen speciaal als duikbom
menwerpers te ontwerpen sproot voort uit
de gedachte, dat hoe steiler de duikhoek, hoe
meer de kansen van treffers toenamen,
terwijl de vergrote elevatie van het afweer
geschut tot minder precies gericht vuur
bijdroeg. Grote krachten kreeg de duikbom
menwerper te incassseren, zodat een sterke
constructie nodig was, een constructie, die
overigens ook, speciaal op jagers en jacht
bommenwerpers werd toegepast.
De Japanse Marine had goed gekeken naar
de Stuka en zo was de Aichi D3 Val (gc)
ontwikkeld, die met een bemanning van 2,
een stermotor van 1000-1300 pk, een bereik
van ca 750 km en vast onderstel tot het
zinken van verschillende kapitale schepen,
beginnend te Pearl Harbor heeft bijgedra
gen. Maar naarmate de oorlog vorderde en
meer jachtvliegtuigen aan boord werden
genomen, kregen die de functie van duik-
bom memwerper.
Bij de Amerikaanse Marine was de Douglas
SBD Dauntless in dienst, een robuuste kist,
die oorspronkelijk bij Northrop werd ont
worpen, uitgerust werd met een 1200 pk
stermotor, en met een bemanning van 2 tot
ca 700 km van de vloot een doel kon
aanvallen met max. een bom van ca 500 kg.
Speciaal ontwikkelde duikklappen konden
de Dauntless tot een hoek van ca 80 graden
doen duiken, terwijl het toestel geheel
bestuurbaar bleef en niet over zijn snel
heidslimieten kwam. Geen enkel vliegtuig
heeft meer Japanse schepen gezonken, dan
de Daundess. Daar hoorden ook alle vier
Japanse carriers bij, die in de Slag bij Midway
ten onder gingen. De onrust was dan ook
groot bij de squadrons, toen de Curtiss
H el ld i ver werd geïntroduceerd, die niet zo
handzaam was en in het begin nogal kuren
toonde. Die werden grotendeels verholpen
en zo werd vanaf 1943 de Helldiver opge
nomen aan boord van de Amerikaanse vloot.
Uitgerust met een ca 1900 pk stermotor, een
bemanning van 2, kon tot over de 1000 km
een doel worden aangevallen met een max.
bommenlast van ca 600 kg.
Het geloof in de duikbommenwerper werd
door de USNavy getoond in de ontwikkeling
van de AD Skyraider, die al aan het eind van
de oorlog begon. Over deze Skyraider wat
meer aan het eind van dit relaas. Bij de
Britten had het idee van een speciale duik
bommenwerper zeker geleefd, getuige de
Blackburn Skua, die in april 1940 de kruiser
Königsberg zonk, daarna bij Dakar de
Franse vloot onschadelijk hielp te maken. De
Fairey Barracuda was een later product,
waarbij men als doel had een torpedovlieg
tuig ook als duikbommenwerper te gebrui-
10
